• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

حبس قاتل لواط‌کننده

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



حبس قاتل لواط‌کننده از مباحث فقهی و حقوقی و درباره زندانی‌کردن کسی است که لواط‌کننده با خودش را کشته باشد. در این باره به ماجرایی از قضاوت امیرالمومنین (علیه‌السلام) استناد می‌شود که اولا مرسل است و ثانیا شاید واقعه‌ای خاص باشد. بنابرین این روایت شاهد برای محل نزاع نیست. اما در هر صورت فقهای شیعه به وجوب دفاع از خود در برابر بدکار و هدر بودن خون او تأکید دارند.



درباره حبس جوانی که لواط کنندۀ با خود را بکشد به روایتی اشاره می‌کنیم:
عن ابی‌القاسم الکوفی، و القاضی النعمان فی کتابیهما قالا: رفع الی عمر انّ عبدا قتل مولاه، فامر بقتله. فدعاه علی (علیه‌السّلام) فقال له: ا قتلت مولاک؟ قال: نعم. قال: فلم قتلته؟ قال: غلبنی علی نفسی و اتانی فی ذاتی. فقال لاولیاء المقتول: ا دفنتم ولیّکم؟ قالوا: نعم. قال: و متی دفنتموه؟ قالوا: الساعة....؛
[۳] طبسي نجفي، محمدرضا، درر الاخبار (به نقل از: سیّد مرتضی، غرر و درر)، ج۱، ص۲۵۹، مطبعة النعمان، نجف.

بنده‌ای را نزد عمر آوردند که مولایش را کشته بود. عمر دستور قتل او را صادر کرد. علی (علیه‌السلام) او را خواند و فرمود: تو مولایت را کشتی؟ عرض کرد: آری. فرمود:
برای چه کشتی؟ گفت: با من لواط کرد. حضرت به اولیای مقتول فرمود: او را دفن کردید؟ گفتند: آری. فرمود: چه وقت دفن کردید؟ گفتند: همین الان. آن‌گاه حضرت روبه عمر فرمود: این شخص را زندانی کن و هیچ کاری با او نداشته باش تا سه روز بگذرد. آن‌گاه به دوستان مقتول فرمود: هرگاه سه روز گذشت در نزد ما حاضر شوید.
چون سه روز سپری شد حضور یافتند. حضرت علی (علیه‌السلام) دست عمر را گرفت و خارج شدند. آن‌گاه بر سر قبر مقتول ایستاد و به اولیای او فرمود: این قبر رفیقتان است؟ گفتند: آری. فرمود: بکنید. کندند تا به شکاف گور رسیدند. فرمود: مرده‌تان را خارج کنید. آنان به کفن‌های داخل گور نگاه کردند، امّا او را نیافتند. آن را به اطلاع حضرت رساندند. پس علی (علیه‌السلام) فرمود: اللّه اکبر! اللّه اکبر! به خدا قسم دروغ نگفتم و به من هم دروغ گفته نشده است. از رسول خدا شنیدم که فرمود: «هر کس از امّت من، عمل قوم لوط را انجام دهد و با همان عمل [بدون توبه] بمیرد، به او مهلت داده شده است تا در قبرش نهاده شود. هنگامی که دفن شد بیشتر از سه روز نمی‌گذرد که زمین او را به هلاک‌شوندگان قوم لوط ملحق می‌سازد و با ایشان محشور می‌شود».
این روایت به دلیل ارسال تضعیف شده است و شاید آن واقعه‌ای خاص باشد، همان‌طور که شهید ثانی این مطلب را در بعضی از قضایای خاصّ علی (علیه‌السلام) ذکر کرده است و در این صورت، دیگر شاهد و دلیل محل نزاع نخواهد بود.


فقیهان شیعه به وجوب دفاع از خود و هدر بودن خون بدکار فتوا داده‌اند:
۱. ابن برّاج: هرگاه شخصی قصد تجاوز به جوان یا زنی را داشته باشد و آنان او را از خویش برانند و او بمیرد خونش هدر رفته است.
۲. محقق حلّی: انسان می‌تواند از جان و ناموس خودش دفاع کند … و خون متجاوز- چه جراحت بردارد و چه به قتل برسد- هدر است.
۳. شهید ثانی: قول اقوا واجب بودن دفاع از جان و ناموس، در صورت امکان است و تسلیم و تن دادن به ذلّت جایز نیست …


۱. ابن شهر آشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی‌طالب، ج۲، ص۱۸۶، المطبعة العلمیه، قم.    
۲. نوری طبرسی، حسین، مستدرک الوسائل (به نقل از:مناقب)، ج۱۴، ص۳۴۵، ح ۹، آل البیت، قم.    
۳. طبسي نجفي، محمدرضا، درر الاخبار (به نقل از: سیّد مرتضی، غرر و درر)، ج۱، ص۲۵۹، مطبعة النعمان، نجف.
۴. تمیمی مغربی، نعمان بن محمد، شرح الاخبار، ج۲، ص۳۲۰، ح۶۵۸، مؤسسه نشر إسلامي.    
۵. مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۷۹، ص۷۱، ح۲۴، مؤسسة الوفاء، بیروت.    
۶. نک:شهید ثانی، زین‌الدین، روضة البهیّه، ج۱۰، ص۱۶۸، جامعة النجف الدینیه.    
۷. مجلسی، محمدباقر، ملاذ الاخیار، ج۱۶، ص۶۸۵، کتابخانه آیة‌اللّه مرعشی نجفی، قم.    
۸. ابن فهد حلی، احمد بن محمد، مهذّب البارع، ج۲، ص۵۱۴، انتشارات اسلامى، قم.    
۹. محقق حلی، جعفر بن حسن، شرائع الاسلام، ج۴، ص۲۰۱، مؤسسه اسماعيليان‌، قم.    
۱۰. نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۴۲، ص۱۸۵، دار الکتب الاسلامیه، تهران.    
۱۱. شهید ثانی، محمد بن مکی، مسالک الافهام، ج۱۵، ص۵۰، چاپ سنگی، سال ۱۳۱۰ هجری.    



• طبسی، نجم‌الدین، حقوق زندانی و موارد زندان در اسلام، ص۳۱-۴۸.






جعبه ابزار