حسین بن ابراهیم تنکابنی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تنکابنی، حسین بن ابراهیم، حکیم اشراقی شیعی در قرن یازدهم.
در
تنکابن به دنیا آمد.
از شاگردان
ملاصدرا (متوفی ۱۰۵۰) و
فیاض لاهیجی (متوفی ۱۰۷۲) بود.
پس از فراگیری
علوم عقلی به تدریس و ترویج آرا و افکار ملاصدرا پرداخت.
تنکابنی در ۱۱۰۱ یا ۱۱۰۵ به
حج رفت و در پی مناظره ای که در مکه در باره خلافت
امام علی علیه السلام داشت در حین
طواف کعبه ، به اتهام اهانت به خانه خدا دستگیر و به حکم
قاضی ، به تعزیر و اخراج از مکه محکوم شد.
او بر اثر جراحات ناشی از تعزیر در بین راه
مکه و
مدینه ، درگذشت و ازینروبرخی او را «
شهید » دانسته اند.
مدفن تنکابنی در جوار قبر
ابوذر غفاری (متوفی ۳۲) در
رَبَذَه (در نزدیکی رابِغ) است.
شیخ ابراهیم، فرزند تنکابنی، نیز از دانشمندان
علوم نقلی بوده و با میرزا عبداللّه افندی اصفهانی، مؤلف
ریاض العلماء ، در اصفهان همدرس بوده است.
آشتیانی
آثار تنکابنی را تلخیص یا شرح آرای ملاصدرا دانسته است.
آثار او اینهاست :
نسخ خطی این رساله در کتابخانه های
آیت اللّه مرعشی ، مجلس شورای اسلامی و کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران موجود است و همراه با مشاعر ملاصدرا نیز چاپ شده است
نسخه ای از آن ــ که در زمان مؤلف استنساخ شده ــ در گنجینه کتب خطی آیت اللّه مرعشی موجود است .
تنکابنی در این رساله از مسلک ملاصدرا پیروی کرده و کوشیده است که میان آرای صوفیه و حکیمان
اشراقی و مشائی جمع و تقریب به وجود آورد.
افندی اصفهانی
این رساله را با عنوان رسالة فی تحقیق وحدة الوجود و تجلیاته و تنزلاته ذکر کرده و
سیدجلال الدین آشتیانی آن را در منتخباتی از آثار حکمای الهی ایران
چاپ کرده است.
این رساله خلاصه ای از نظر ملاصدرا در باره معاد است
و در آن حشر انسانها را، برحسب درجات علم و عمل، به شش صورت ترسیم کرده که با مراتب عالم (عالم جبروت یا لاهوت و عالم ملکوت یا مثال و عالم مُلک یا ناسوت) مطابقت دارد.
این رساله در کتاب منتخباتی از آثار حکمای الهی ایران چاپ شده است .
حاشیه بر حاشیه خَفْری بر الاهیات شرح التجرید،
شرح گلشن راز
شیخ محمود شبستری ،
تعلیقاتی بر کتاب شفا ی ابن سینا،
رسالة فی شبهة الاستلزام و جوابها
تمام آثار تنکابنی، جز
شرح گلشن راز ، به عربی است.
________________________________________
منابع :
(۱) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی تصانیف الشیعة، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
(۲) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعة: الکواکب المنتشرة فی القرن الثانی بعد العشرة، چاپ علی نقی منزوی، تهران ۱۳۷۲ش.
(۳) عبداللّه بن عیسی افندی اصفهانی، ریاض العلماءوحیاض الفضلاء، چاپ احمد حسینی، قم ۱۴۰۱ـ.
(۴) امین.
(۵) عبدالحسین حائری، فهرست کتابخانه مجلس شورای ملی، ج ۵، تهران ۱۳۴۵ش.
احمد حسینی اشکوری، فهرست نسخه های خطی کتابخانه عمومی حضرت آیة اللّه العظمی مرعشی نجفی، قم ۱۳۵۴ـ۱۳۷۶ش؛
(۷) محمدتقی دانش پژوه، فهرست کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران، ج ۹، تهران ۱۳۴۰ش.
(۸) محمدتقی دانش پژوه و علی نقی منزوی، فهرست کتابخانه سپهسالار، بخش ۵، تهران۱۳۵۶ش.
(۹) محمد سمامی حائری، بزرگان تنکابن، قم ۱۳۷۲ش.
(۱۰) ولی قلی بن داودقلی شاملو، قصص الخاقانی، چاپ حسن سادات ناصری، تهران۱۳۷۱ـ۱۳۷۴ش.
(۱۱) منوچهر صدوقی سها، تاریخ حکماء و عرفاء متأخر بر صدرالمتألهین، تهران ۱۳۵۹ش.
(۱۲) جورج طرابیشی، معجم الفلاسفة، بیروت ۱۹۸۷.
(۱۳) هانری کوربن، فلسفه ایرانی و فلسفه تطبیقی، ترجمه جواد طباطبائی، تهران۱۳۶۹ش.
(۱۴) منتخباتی از آثار حکمای الهی ایران، از عصر میرداماد و میرفندرسکی تا زمان حاضر، تهیه و تحقیق و مقدمه و تعلیق از جلال الدین آشتیانی، ج ۲، قم ۱۳۶۳ ش.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «»، شماره۲۹۴۹.