حسین بن محمد حناطی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حسین بن محمد حناطی (م قرن
۵ هـ.ق) از فقهای برجسته
شافعی مذهب در قرن پنجم (هجری قمری) و اهل طبرستان بود.
وی
فقه را نزد پدرش، ابواسحاق مروزی و ابن قاص آموخت و در دوران شیخ ابوحامد اسفرایینی به بغداد سفر کرد.
از جمله استادانش می‌توان به عبدالله بن عدی جرجانی و ابوبکر اسماعیلی جرجانی اشاره کرد.
ابومنصور محمدبن احمد رویانی و قاضی ابوطیب طبری از شاگردان او بودند.
آثار او شامل
الفتاوی و
العده فی شرح الابانه و الکفایة فی الفروق است.
زمان دقیق درگذشت او مشخص نیست، اما برخی منابع سال
۴۹۵ (هجری قمری) را ذکر کرده‌اند.
ابوعبداللّه حسین بن محمد بن حسن حناطی طبری ظاهراً بعض اجداد وی گندم فروش بوده‌اند؛ لذا ملقب به حناطی شده است. وی اهل
طبرستان بود.
از فقهای برجسته مذهب شافعی
و از نظر علم و فقه در زمان خودش در طبرستان بی‌نظیر بود.
حناطی فقه را از محضر پدرش و
ابواسحاق مروزی آموخت و نزد
ابن قاص نیز شاگردی نمود و در ایام شیخ
ابوحامد بن ابی‌طاهر اسفرایینی (م
۴۰۶ هـ.ق) به
بغداد سفر کرد.
عبداللّه بن عدی جرجانی (م
۳۶۵ هـ.ق) و
ابوبکر اسماعیلی جرجانی از استادان وی به شمار می‌روند.
ابن محمد شاگردانی داشته که از چمله،
ابومنصور محمد بن احمد رویانی و
قاضی ابوطیب طبری از شاگردان وی به شمار می‌روند.
ابوعبداللّه کتاب‌های تألیف کرده است که عبارتند از:
• الفتاوی؛
• العده فی شرح الابانه؛
• الکفایة فی الفروق؛
حسین مکان و تاریخ مرگش به طور دقیق مشخص نیست؛
ولی محتمل است وی اندکی پس از سال
۴۰۰(هجری قمری) درگذشته باشد.
حاجی خلیفه مرگ او را در سال
۴۹۵ (هجری قمری) ذکر کرده است.
که به بررسی نیاز دارد.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، برگرفته از مقاله «حسین بن محمد حناطی»، ج۳، ص۱۳۸.
