حصر حقیقی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حصر حقیقی به اختصاص دادن چیزی به یک شیء و
سلب آن از همه اشیای دیگر اطلاق می‌شود.
حصر حقیقی، مقابل
حصر اضافی و به معنای
اثبات حکم برای موضوعی و نفی حکم از غیر آن است، مانند: «ما واجب الوجود لذاته الاّ الله تبارک و تعالی» و «ما خاتم الانبیاء الاّ محمّد صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم»، که در مثال اول،
وجوب لذاته فقط برای
خداوند اثبات و از غیر او نفی گردیده است، و در مثال دوم،
صفت خاتم انبیا بودن فقط برای
پیامبر اسلام ثابت شده است.
حصر حقیقی بر دو قسم است:
۱.
حصر صفت بر موصوف؛
۲. حصر موصوف بر صفت.
فرهنگ نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «حصر حقیقی».
