یکی از اسلوبهای بیانی قرآن «حقیقت و مجاز» است.حقیقت در مقابل مجاز، استعمال لفظ در موضوع له و معنای اصلی آن است. اگر لفظ در معنایی به کار برده شود که در عرف اهل زبان برای آن معنا وضع شده باشد «حقیقت» و اگر در معنایی غیر از معنای حقیقی و اصلی آن به دلیل ارتباط میان آن دو معنا به کار رود «مجاز» است.
فایده مجاز؛ تقویت کلام، شیوایی سخن و پرورش معنا و قوه خیال است. مجاز که از ریشه جاز المکان؛ یعنی از جایگاه خود تجاوز کردن است، از بهترین وسایل برای بلاغت کلام و روشن کردن معنا و تاکید مقصود به شمار میرود. عبدالقاهر جرجانی میگوید: اگر برای کلمه ، هر معنایی غیر از مقصود واضع در نظر گرفته شود، مجاز نام دارد.