• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

خدا (قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


خدا معادل واژه «الله» در عربی است
[۱] برهان قاطع، ص۴۲۱، «خدا».
[۲] دهخدا، علی اکبر، لغت نامه، ج۶، ص۸۳۹۱، «خدا».
[۳] دهخدا، علی اکبر، لغت نامه، ج۲، ص۲۷۸۱، «الله».
که از ماده «اله»، به معنای «تحیر» است، زیرا عقلها در ذات او حیران است.
[۴] زمخشري، محمود بن عمر، الکشاف، ج۱، ص۶.    



در روایتی از امام علی علیه‌السّلام آمده است: مفهوم «الله»، معبودی است که خلق در او حیرانند، به او عشق میورزند و الله، موجودی است که از چشمها پنهان و از افکار و عقول محجوب است.
[۵] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۳، ص۲۲۲، ح ۱۲.    
برخی دیگر، آن را به معنای معبود، مشتق از «اله» به معنای «عبد» و یا به معنای محجوب، از ریشه «لاه» دانسته‌اند.
[۶] راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص۸۲-۸۳.    
ریشه اصلی آن هر چه باشد، واژه الله، اسمی است که جز بر خدا اطلاق نمی‌شود،
[۷] راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص۸۲-۸۳.    
و ـ چنان که گفته شده ـ نام ذات واجب الوجود است که جامع تمام صفات کمال می‌باشد.
[۸] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱، ص۱۸.    
این مدخل از گسترده‌ترین مدخلها در فرهنگ قرآن است و با توجه به اینکه مباحث کلی و خاص آن در مدخلهای توحید، اسما و صفات، و دیگر موارد متناسب آمده، بسیاری از عناوین ذیل آن به مدخلهای مربوط ارجاع شده است. در این مدخل از واژه‌های «الله»، «اله» و «رب» استفاده شده است.

احسان خدا، اخبار غیبی خدا، ایمان به خدا، ربوبیت خدا، عطایای خدا، عفو خدا، فضل خدا، گفتگوهای خدا، محبتهای خدا، مواعظ خدا، وعیدهای خدا .

۱. ↑ برهان قاطع، ص۴۲۱، «خدا».
۲. ↑ دهخدا، علی اکبر، لغت نامه، ج۶، ص۸۳۹۱، «خدا».
۳. ↑ دهخدا، علی اکبر، لغت نامه، ج۲، ص۲۷۸۱، «الله».
۴. ↑ زمخشري، محمود بن عمر، الکشاف، ج۱، ص۶.    
۵. ↑ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۳، ص۲۲۲، ح ۱۲.    
۶. ↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص۸۲-۸۳.    
۷. ↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص۸۲-۸۳.    
۸. ↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱، ص۱۸.    


فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «خدا»    



جعبه ابزار