خدا کیست؟
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مبحث «
خداشناسی » یا «
معرفة الله »، همیشه برای
انسان اصیل‌ترین و اصلی‌ترین موضوع شناختی بوده است. چرا که «
شناخت خدا » و رسیدن به این که آیا
عالم خلقت تصادفی به وجود آمده یا خدایی دارد که آن را
خلق نموده است؟ و اگر خالقی دارد این
خالق کیست و چه ویژگی هایی دارد؟
خداشناسی اولین اصل توحید است.
امیرالمؤمنین(ع) فرمودند:«اول الدّین معرفته» یعنی ابتدای دین شناخت خداست و بسیار توصیه شده است که حتی در
دعا از خدا بخواهیم که به ما نسبت به خودش معرفت (شناخت) بدهد، که دعای زیبا و ژرف «اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی نَفْسَکَ... – خدایا تو خودت خود را به من بشناسان...» از جمله این آموزه‌هاست.
تمامی
قرآن کریم سخن در معرفی
خداوند متعال دارد و توصیه مؤکد شده است که در این آیات
تعقل ،
تدبر و
تفکر نمایید. اگر کسی در مورد این که «خدا کیست؟» فکر نکند، که اصلاً به هیچ معرفی دست نمی‌یابد و خدا شناس نمی‌گردد. پس چطور ممکن است گفته شود که در مورد «
خدا کیست » فکر نکنید؟!
سوره توحید سراسر معرفی این است که خدا کیست و هم چنین بسیاری از آیات دیگر؛ مانند:
«هُوَ اللَّهُ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ عَالِمُ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِیمُ • هُوَ اللَّهُ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِکُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِنُ الْعَزِیزُ الْجَبَّارُ الْمُتَکَبِّرُ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یُشْرِکُونَ • هُوَ اللَّهُ الْخَالِقُ الْبَارِئُ الْمُصَوِّرُ لَهُ الْأَسْمَاء الْحُسْنَی یُسَبِّحُ لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ»
اوست خدايى كه غير از او معبودى نيست داننده غيب و آشكار است اوست رحمت‌گر مهربان • اوست خدايى كه جز او
معبودى نيست همان
فرمانرواى پاك سلامت(بخش ) و مؤمن {حقيقت‌حقه خود كه} نگهبان،
عزيز ،
جبار و
متكبر (است)، پاك است خدا از آنچه (با او)
شريك مى‌گردانند • اوست‌خداى خالق، نوساز، صورتگر كه بهترين نام‌ها از آن اوست آنچه در
آسمان‌ها و
زمين است
تسبيح او مى‌گويند و او
عزيز حكيم است.
نگفته‌اند فکر نکنید که خدا کجاست؟ بلکه فرموده‌اند که فکر کنید و بفهمید که اگر خدا در جایی باشد، لازم می‌آید که محدود به حدّ باشد و خدای محدود دیگر خدا نیست و ثانیاً اگر خدا در جایی باشد، جاهای دیگر خالی از خدا خواهد بود، پس باز چنین خدایی، خدای واقعی نیست، بلکه توهمی، تخیّلی و تصوری است و فکر کنید که خدا خود خالق زمان و مکان است، پس خود محاط خلقش قرار نمی‌گیرد. لذا
امیرالمؤمنین(ع) در خصوص جا و مکان قائل شدن برای خداوند متعال می‌فرماید:
«وَ مَنْ جَهِلَهُ فَقَدْ اَشارَ اِلَیْهِ» - و هر کس به او جاهل شد، همانا به او اشاره می‌کند (برایش
جسمیت و مکان قائل می‌شود)؛
«وَ مَنْ أَشَارَ إِلَیْهِ فَقَدْ حَدَّهُ» - و هر کس به او اشاره کرد، پس برایش حد (
محدودیت ) قائل شده است؛
«وَ مَنْ حَدَّهُ فَقَدْ عَدَّهُ» - و هر کس او را محدود نمود، او را قابل شمارش داند (هر محدودی شمردنی به عدد است)؛
«وَ مَنْ قَالَ فِیمَ فَقَدْ ضَمَّنَهُ» - و هر کس گفت:او در چیزی (
فضا یا جایی) است، برای او در ضمن چیزی درآورده است؛
«وَ مَنْ قَالَ عَلَامَ فَقَدْ أَخْلَی مِنْهُ» - و هر کس گفت:او بر بالای (روی) چیزی است،
مادون را
خالی از او دیده است.
اسلام نگفته در مورد چیستی خداوند فکر نکنید، بلکه گفته‌اند که طرح سؤال «خدا از کجا آمده» برای هستی محض و خالق هستی غلط است، چرا که «از کجا آمده»، صفت مخلوق و پدیده است که قبلاً نبوده و بعداً به وجود آمده است. لذا وقتی سؤال شود از کجا آمده، یعنی خودش معلول است و علت وجودی دیگری دارد؛ پس دیگر خدا و خالق نیست. وجود خدا
ازلی است و قائم به ذات است، یعنی سابقه نیستی در او راه ندارد که سؤال شود از کجا پدید آمده است؟ و مخلوق نیست که سؤال شود علت وجودی‌اش کیست یا چیست؟
اما، نکته مهم در مورد تفحص و تحقیق در مورد «
چیستی » خداست، که از آن نهی شده است. این نهی نیز بدین معناست که چون اصل سؤال غلط است، به پاسخی نمی‌رسید. چرا که چیستی، «ماهیت» است که بر «
هستی » عارض می‌شود. و خداوند متعال ماهیت ندارد، چیزی بر او عارض نمی‌شود، هستی محض است و مرکب از صفت و موصوف نمی‌باشد، ترکیب نیست و تجزیه هم نمی‌شود، و اینها همه صفات پدیده و
مخلوق است و او منزه (
سبحان ) از صفات مخلوقات خویش است.
دقت شود که نه فقط در مورد «
ذات خداوند متعال»، بلکه ذات هیچ چیزی برای ما و هیچ موجود دیگری قابل شناسایی نمی‌باشد و همه چیز با نشانه‌هایش شناخته می‌شود و به نشانه نیز «اسم» گفته می‌شود. شما هر چه در معرفی خودتان و یا هر موجود دیگری (حتی یک درخت یا یک
پشّه ) بگویید، به اسم‌ها و نشانه‌های او اشاره کرده‌اید و نه به ذاتش. لذا فرمودند به دنبال شناخت ذات خداوند متعال مروید، چون به نتیجه‌ای نمی‌رسید، نه تنها احاطه علمی به او ممکن نیست و او «
صمد » است، بلکه اساساً شناخت هیچ ذاتی ممکن نیست. خداوند متعال نیز خود را با اسم‌ها و نشانی‌هایش معرفی نموده و شناسانده است، لذا در آیات فوق پس از بیانی اسم‌ها و نشانی‌هایش فرمود:«لَهُ الْأَسْمَاء الْحُسْنَی» و در آیه‌ی دیگری فرمود:
«وَلِلّهِ الأَسْمَاء الْحُسْنَی فَادْعُوهُ بِهَا وَذَرُواْ الَّذِینَ یُلْحِدُونَ فِی أَسْمَآئِهِ سَیُجْزَوْنَ مَا کَانُواْ یَعْمَلُونَ»
ترجمه:و نام‌های نیکو به خدا اختصاص دارد پس او را با آنها بخوانید و کسانی را که در مورد نام‌های او به کژی می‌گرایند رها کنید زودا که به (سزای) آنچه انجام می‌دادند کیفر خواهند یافت.
سایت ایکس شبهه
