خسف (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خَسَف (به فتح خاء و فاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای فرو رفتن و فرو بردن است. اين ماده در
قرآن مجيد مجموعاً هشت بار به كار رفته و فقط با «باء» متعدى شده است.
خَسَف به معنای فرو رفتن و فرو بردن است. «خَسَفَهُ اللَّهُ و خَسَفَ هُوَ»
خدا او رابه زمين فرو برد و او به زمين فرو رفت.
در
مجمع می‌گويد: «خَسَفَ اللَّهُ بِهِ الْأَرْضَ» خدا او را از زمين ناپديد كرد.
على هذا به ماه گرفتن از آن جهت خسوف گويند كه نور ماه در نظر بيننده غایب و زایل می‌شود.
در
حديث آمده كه
امام كاظم (عليه‌السلام) فرمود: چون
ابراهيم پسر
رسول خدا (صلّىاللّهعليهوآله) فوت كرد، در فوت وى سه
سنت (دستور و
حكم) بر قرار شد. يكى آن كه چون او مرد آفتاب گرفت، مردم گفتند: در اثر فوت فرزند رسول خدا (صلّىاللّهعليهوآله) آفتاب گرفت. حضرت به منبر تشريف برد و خدا را حمد و ثنا گفت، پس از آن فرمود:
«
«أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ آيَتَانِ مِنْ آيَاتِ اللَّهِ، تَجْرِيَانِ بِأَمْرِهِ، مُطِيعَانِ لَهُ، لَا تَنْكَسِفَانِ لِمَوْتِ أَحَدٍ وَ لَا لِحَيَاتِهِ، فَإِذَا انْكَسَفَتَا او وَاحِدَةٌ مِنْهُمَا فَصَلُّوا ثُمَّ نَزَلَ فَصَلَّى بِالنَّاسِ صَلَاةَ الْكُسُوفِ.»»
ظاهراً به گرفتن آفتاب و ماه از باب
تغليب كسوف اطلاق شده چنان كه در
نهايه و
مفردات حديثى نقل است كه در آن به هر دو از باب تغليب خسوف اطلاق گرديده است.
(فَخَسَفْنا بِهِ وَ بِدارِهِ الْأَرْضَ ... لَوْ لا أَنْ مَنَّ اللَّهُ عَلَيْنا لَخَسَفَ بِنا ...) «
قارون و خانه‌اش را به زمين فرو برديم ... اگر خدا بر ما منّت نمی‌گذاشت ما را نيز فرو می‌برد.»
(إِنْ نَشَأْ نَخْسِفْ بِهِمُ الْأَرْضَ ...) (اگر ما بخواهيم آن‌ها را با يک زمين‌لرزه در زمين فرو مى‌بريم...)
(أَ فَأَمِنْتُمْ أَنْ يَخْسِفَ بِكُمْ جانِبَ الْبَرِّ ...) (آيا از اين ايمن شديد كه در خشكى با يك
زلزله شديد شما را در زمين فرو ببرد)
(فَإِذا بَرِقَ الْبَصَرُ وَ خَسَفَ الْقَمَرُ وَ جُمِعَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ يَقُولُ الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ) (بگو: در آن هنگام كه چشم‌ها از شدّت وحشت خيره گردد، و ماه بى‌نور شود، و خورشيد و ماه با هم جمع شوند، آن روز انسان مى‌گويد: «راه فرار كجاست؟!»)
چون به موجب
(إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ) (در آن هنگام كه خورشيد درهم پيچيده شود)
آفتاب خاموش شود، نور ماه ناپديد می‌گردد و ماه می‌گيرد و غير مرئى می‌شود و شايد از
(جُمِعَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ) منظور پيوستن ماه به آفتاب باشد؛ آن وقت اين
آيه بيان
(خَسَفَ الْقَمَرُ) است؛ يعنى ماه در آفتاب ناپديد می‌گردد.
نا گفته نماند: تصوّر فرو رفتن در زمين كه قارون بدان دچار شد و
كفّار با آن تهديد شده‌اند، بسيار طبيعى و آسان است. زمين به دستور خدا زلزله می‌كند و در اثر آن دهان گشوده هر چه را خدا خواست در خود فرو می‌برد.
اين ماده در قرآن مجيد مجموعاً هشت بار به كار رفته و فقط با «باء» متعدى شده است.
•
قرشی بنایی، سید علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «خسف»، ج۲، ص۲۴۶-۲۴۸.
