خسف به بیداء
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خسف به بیداء از نشانه‌های حتمی
قیام حضرت مهدی (علیه‌السّلام ) است.
واژۀ خسف به معنای فرورفتن و پنهان شدن است و «بیداء» نام سرزمینی بین
مکه و
مدینه است.
منظور از خسف به بیداء آن است که
سفیانی با لشکری عظیم به قصد
جنگ با حضرت مهدی (علیه‌السّلام ) عازم مکه می‌شود؛ اما بین مکه و مدینه در محلی که به سرزمین «بیداء» معروف استبه گونه‌ای معجزه آسا، به امر خداوند، در
زمین فرومی روند.
این حادثه در
روایات بسیاری از عامه
و خاصه یکی از نشانه‌های ظهور معرفی شده و در شماری از آن‌ها بر حتمی بودن آن تاکید شده است.
امام باقر (علیه‌السّلام ) فرموند: ... سفیانی گروهی را به مدینه روانه کند و مهدی از آن جا به مکه رخت بربندد. خبر به فرمانده سپاه سفیانی رسد که مهدی (علیه‌السّلام ) به سوی مکه بیرون شده است. او لشکری از پی آن حضرت روانه کند، ولی او را نیابد، تا این که مهدی با حالت
ترس و نگرانی بدان
سنت که
موسی بن عمران (علیه‌السّلام ) داشت داخل مکه شود. فرمانده سپاه سفیانی در صحرا فرود می‌آید. آواز دهنده‌ای از
آسمان ندا می‌کند: «ای دشت! آن قوم را نابود ساز»؛ پس آن نیز ایشان را به درون خود می‌برد و هیچ یک از آنان نجات نمی‌یابد، مگر سه نفر...
فرهنگ‌نامه مهدویت، سلیمیان، خدامراد، ص۲۱۱-۲۱۲، برگرفته از مقاله «خسف به بیداء».
