خشیت (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خشیة از
واژگان قرآن کریم به معنای ترس شدید است.
خشية به معنای ترس شديد است. در
اقرب الموارد از
کلیّات ابوالبقاء نقل شده: خشيت از
خوف شديدتر است؛ چون اين كلمه مأخوذ است از «شَجَرَلة خَاشِيَةٌ» و آن درختى را گويند كه بالكليّه بخشكد و خوف به معنى
نقصان و از «ناقة خوفاء» (شتر مريض) اخذ شده كه مريض است ولى از بين نرفته و خشيت در صورتى گفته می‌شود كه شى‌ء مخوف داراى عظمت باشد ولى خوف از ضعف خائف است.
اين كه گويد: خوف از ضعف نفس خائف است، مورد تصديق
قرآن نيست بلكه آن
جبن است و خوف در بسيارى از موارد
قرآن مجید ممدوح آمده است.
(وَ لِمَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ جَنَّتانِ) (براى كسى كه از
مقام پروردگارش خائف است، دو باغ بهشتى است.)
(إِنِّي أَخافُ اللَّهَ رَبَّ الْعالَمِينَ) (من از
خداوند كه پروردگار جهانيان است مى‌ترسم.)
در
مفردات می‌گويد: خشيه ترسى است آميخته با
تعظیم و اكثراً با
علم به چيزی كه از آن می‌ترسند توأم است و لذا
علما به آن مخصوص شده
در آيه
(إِنَّما يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءُ) (و تنها از ميان بندگان او، دانشمندان خدا ترسند.)
ولى قول
راغب كليّت ندارد؛ مثلاً در جاهایى از قبيل
(... وَ تِجارَة تَخْشَوْنَ كَسادَها) (... و تجارتى كه از
کساد شدنش مى‌ترسيد)
و
(إِذاً لَأَمْسَكْتُمْ خَشْيَةَ الْإِنْفاقِ ...) (در آن صورت، به خاطر تنگ نظرى
امساک مى‌كرديد، مبادا
انفاق، مايه تنگ‌دستى شما شود)
تعظيم معنایى ندارد و در بعضى جاها كه تعظيم استفاده می‌شود مربوط به مضاف‌اليه آن است؛ مثل خَشْيَةُ الرَّبِّ، خَشْيَةُ القِيَامَةِ، خَشْيَةُ العَذَابِ. نه خود خشيت.
بهتر است آن را ترس شديد بدانيم چنان كه نقل شد و يا بيم توأم با پرهيز چنان كه از مصاديق آن فهميده می‌شود.
(وَ أَمَّا الْغُلامُ فَكانَ أَبَواهُ مُؤْمِنَيْنِ فَخَشِينا أَنْ يُرْهِقَهُما طُغْياناً وَ كُفْراً) (و امّا آن جوان، پدر و مادرش باايمان بودند؛ و بيم داشتيم كه آنان را به
طغیان و
کفر وادارد.)
جوهری از
اخفش نقل كرده كه «خشينا» به معنى
کراهت است.
مجمع البیان نيز آن را از بعضى نقل كرده است.
ولى اگر آن، در قرآن سخن خدا باشد مطابق گفتگوهاى
بشر آمده؛ يعنى: پسر، والدينش
مومن بودند بيم آن داشتيم كه پدر و مادرش را به طغيان و كفر در كشد و اگر از كلام
خضر باشد مطلب سهل و عادى است.
(فَقُولا لَهُ قَوْلًا لَيِّناً لَعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يَخْشى) «به زبان خوش با او سخن گویيد شايد
ایمان بياورد و يا لااقل بترسد و نزديك به ايمان باشد و بعض آن چه را كه می‌گویيد بپذيرد.»
تذكّر قبول
تذکیر و ايمان به آن است و خشيت از مقدمات قبول می‌باشد.
(إِنَّ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِيرٌ) (به
یقین كسانى كه از پروردگارشان در نهان مى‌ترسند،
آمرزش و
پاداش بزرگى دارند.)
خشيه به
غیب در عدّه‌اى از
آیات به كار رفته مثل
آیه فوق و
آیه ۳۳ ق و
۱۱ یس ، رجوع شود به «غيب»
(وَ إِنَّ مِنَ الْحِجارَةِ لَما يَتَفَجَّرُ مِنْهُ الْأَنْهارُ وَ إِنَّ مِنْها لَما يَشَّقَّقُ فَيَخْرُجُ مِنْهُ الْماءُ وَ إِنَّ مِنْها لَما يَهْبِطُ مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ ...) «بعض سنگ‌ها نهرها از آن بشكافد و بعضى از آن‌ها شكافته شده و از آن آب بيرون می‌آید و بعضى از آن‌ها از ترس خدا فرود افتد ...»
در اين آيه، به سنگ‌ها نسبت خشيت داده شده كه از افعال
ذی‌شعور است؛ همان طور كه در آيه
(لَرَأَيْتَهُ خاشِعاً مُتَصَدِّعاً مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ) (مى‌ديدى كه در برابر آن
خاشع مى‌شود و از خوف خدا مى‌شكافد)
نسبت
خشوع به كوه‌ها داده شده است.
نا گفته نماند: افتادن سنگ‌ها، در اثر
زلزله يا جارى شدن سيلاب‌ها از كوه‌ها و يا در اثر يخ بستن قطرات باران ميان شكاف سنگ‌هاست كه در اثر ازدياد حجم، سبب شكافته شدن و فرو ريختن آن‌ها می‌گردد ولى چرا اين فرو ريختن،
هبوط به سبب ترس از خدا ناميده شده است؟
المیزان در علّت اين
تسمیه می‌گويد: چون تمام سبب‌ها منتهى به خداى سبحان است. افتادن سنگ‌ها پيروى از دستور خداست. آن‌ها دستور خدا را مى‌فهمند چنان كه فرموده
(وَ إِنْ مِنْ شَيْ‌ءٍ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لكِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ) (و هيچ موجودى نيست، جز آن كه
تسبیح و
حمد او مى‌گويد؛ ولى شما تسبيح آن‌ها را نمى‌فهميد)
و فرموده
(كُلٌّ لَهُ قانِتُونَ) (همه در برابر او
خاضع هستند)
انفعال شعورى همان خشيت است, پس آن‌ها از خوف خدا فرود می‌افتند و آيه مثل
(وَ يُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَ الْمَلائِكَةُ مِنْ خِيفَتِهِ) (و
رعد، تسبيح و حمد او مى‌گويد؛ و همچنين
فرشتگان از خوف او)
است.
خلاصه اين آيه و آيات ديگر روشن می‌كند كه كوه‌ها شعور دارند.
(إِنَّ الَّذِينَ هُمْ مِنْ خَشْيَةِ رَبِّهِمْ مُشْفِقُونَ) (به يقين كسانى كه از خوف پروردگارشان بيمناكند)
درباره اين آيه و
آیه ۲۸ سوره انبیاء به «شفق» رجوع شود.
•
قرشی بنایی، سید علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «خشیه»، ج۲، ص۲۵۰.
