رایه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رایة که جمع آن رایات ورای است بهمعنای
علامت،
پرچم،
بیرق،
درفش،
لوا،
لشگر، و
علم میباشد.
در
اصطلاح، پرچم بزرگی است که
فرمانده یا
پرچمدار آن را به دست دارد و پیشاپیش
لشگر جلو میرود. پرچم برای دیگر
رزمندگان محور و علامت
جنگ محسوب میشود.
امام باقر علیهالسلام فرمود:چون
امیرمؤمنان علیهالسلام به
شهادت رسید،
حسنبن علی (علیهالسلام) در
مسجد کوفه بهپا خاست و
ثنای خدا گفت و بر
پیغمبر (صلی الله علیه وآله) درود فرستاد. سپس فرمود: ای
مردم! در این
شب مردی از میان رفته که پیشینیان بر او
سبقت نگرفتند و پسینیان به او نرسند «انَّهُ کانَ لِصاحِبِ رَایة رسول ا...» او پرچمدار و صاحب رایت
رسول خدا (صلی الله علیه وآله) بود که
جبرئیل در طرف
راست و
میکائل در طرف
چپش بودند. او از
میدان برنمیگشت، جز اینکه
خدا به وی
فتح و
پیروزی میداد.
پیامبر (صلی الله علیه وآله) در
جنگ خیبر فرمود:
«لَاعْطِیَنَّ الرّایَةَ غَداً رَجُلًا یُحِبُّهُ اللَّهُ وَ رَسوُلُهُ یَفْتَحُ اللَّهُ عَلی یَدَیْهِ لَیْسَ بِفَرارٍ»
«همانا فردا پرچم را به دست مردی میسپارم که خدا و
رسولش او را دوست دارند و
خداوند پیروزی را بدست او میآفریند و هیچگاه فرار کننده نیست.»
امیرمؤمنان (ع) در مورد شرایط پرچمدار و
نقش پرچم در
جنگ چنین میفرماید:
«وَ رایَتَکُمْ فَلاتَمیلُوها، وَ لاتُخَلُّوها، وَ لا تَجْعَلُوها الّا بِایْدی شُجْعانِکُمْ، وَالْمانِعینَ الذِّمارَ مِنْکُمْ، فَانَّ الصَّابِرینَ عَلی نُزُولِ الْحَقائِقِ هُمُالَّذینَ یَحُفُّونَ بِرایاتِهِمْ، وَ یَکْتَنِفُونَها حِفافَیْها وَ وَراءَها وَامامَها، لایَتَأَخَّرُونَ عَنْها فَیُسْلِمُوها، وَ لایَتَقَدِّمُونَ عَلَیها فَیُفْرِدُوها»«پرچمدار باید فردی
کارزار دیده و لایق باشد؛ زیرا بنای فعالیت و کوشش
سپاه به پرچم تکیه دارد. در صورتی که پرچمدار فردی
ضعیف و بی تجربه باشد و بیهوده، به
عقب باز گردد، سپاهی را از هستی و افتخار ساقط خواهد کرد.
چشمهای افراد باید همیشه به اهتزاز رایه و پرچم دوخته باشد، وبه هرجانب که پیش میرود باید پیش روند؛ زیرا پرچم در حقیقت به منزله
نقشه جنگ است که خط سیر
سربازان را در عمل نشان میدهد. هرگز پرچمدار را تنها مگذارید و او را به آسانی اسیر
دشمن نسازید و از پرچم نیز پیش نیفتید، تا مبادا
جزر و
مد کارزار شما را از مرکز
حمله دور اندازد، و در نتیجه خط ارتباط میان شما قطع شود.»
جمعی از نویسندگان، پژوهشکده تحقیقات اسلامی، اصطلاحات نظامی در فقه اسلامی، ص۶۴.