ربیع از ستمحجاج بن یوسف ثقفی که به دنبال او بود به خراسان گریخت در دوران خلافتمنصور دوانیقی به سال ۱۳۹ یا ۱۴۰ وفات یافت. او تفسیری دارد که بیشتر آن را از ابوالعالیه (متوفای ۹۰) گرفته است. قسمت عمده این تفسیر در «تفسیر طبری» وارد شده و دیگران نیز از آن گرفته‌اند. ثعلبی در تفسیر خود «الکشف و البیان» از این تفسیر به عنوان تفسیر «ابوالعالیه» نقل می‌کند.
رجالیون عامه با آنکه ربیع را در تشیع افراطی دانسته‌اند، وی را توثیق کرده‌اند. عجلی می‌گوید: او صدوق است. نسائی می‌گوید: باکی در او نیست. ابن حبّان او را در زمره «ثقات» شمرده است.
