زبور (داوود)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نام
کتاب آسمانی داوود پیامبر علیه‌السّلام است.
از نظر لغوی به معنای نوشته و کتاب است و در اصطلاح نام کتابی است که بر حضرت داوود علیه‌السّلام از پیامبران
بنی اسرائیل نازل گشت.
زبور به
زبان عبری است و سراسر،
اندرز و
دعا و
مناجات با ایزد متعال و تجلیل مقام ربوبی است و پس از
تورات نزول یافته است.
بنابر
روایات اسلامی، وجه تسمیه این کتاب آن است که به صورت مجموعه‌ای مکتوب بر الواح فرود آمده است؛
قرآن کریم سه بار از زبور یاد کرده و از برخی ویژگی‌های آن سخن گفته است. در آیات قرآنی تصریح شده است که زبور، کتاب داوود علیه‌السّلام است.
کتاب‌های آسمانی بر دو دسته‌اند:
یکی آنها که
احکام تشریعی ویژه‌ای دارند و از آیینی نو سخن می‌گویند و دیگر، کتاب‌هایی که احکام جدیدی در خود ندارند؛ بلکه بیش تر به موضوعات و مسائل اخلاقی می‌پردازند. زبور از دسته دوم است
و گواه بر این حقیقت آنکه هم اینک، مزامیر در ضمن عهد عتیق و پس از تورات جای دارد و حالت مستقل ندارد.
قرآن در جایی دیگر فرموده است: «برخی از پیامبران را بر برخی دیگر برتری بخشیدیم و به داوود، زبور را دادیم.»
از این
آیه بر می‌آید که زبور از دلایل برتری داوود علیه‌السّلام بر بسیاری از پیامبران است. از منابع تاریخی و دینی بر می‌آید که داوود علیه‌السّلام
حکومت و کشوری عظیم داشته است؛ ولی خداوند، قدرت و هیبت و سلطنت داوود علیه‌السّلام را دلیل برتری او نمی‌داند؛ بلکه در این باره از زبور یاد می‌کند.
در جایی دیگر از قرآن کریم آمده است: «در حقیقت، در زبور پس از تورات نوشتیم: زمین را بندگان صالح من به ارث می‌برند.»
مضمون این آیه در
کتاب مقدس، مزمور ۳۷ به چشم می‌آید.
از این حقیقت بر می‌آید که بخش‌هایی از زبور هنوز در کتاب مقدس وجود دارد و از
تحریف دور مانده است.
یهودیان و مسیحیان خود معترف‌اند که از ۱۵۰ مزمور در
عهد عتیق، تنها ۷۱ یا ۷۳ مزمور را می‌توان به داوود علیه‌السّلام نسبت داد و دیگر مزامیر در سالیان دیگر افزوده شده‌اند.
مزامیر از آغاز تا انجام به صورت شعر است و بخش بزرگ آن به دعا و پرستش می‌پردازد. مزامیر را نمی‌توان مجموعه‌ای مدون از آموزه‌های الهیاتی دانست. الهیات مزامیر، بیش تر بر حالت اعتراف و مبتنی بر
حمد و ثنا است نه نظام مند و استدلالی. از این رو، نمی‌توان با خلاصه کردن این الهیات یا بیان آن به گونه عینی، تصویری درست از آن به دست داد. وانگهی، هر گونه جمع بندی مزامیر، مشکلاتی بیش تر می‌آفریند.
مزامیر، مجموعه‌ای بزرگ از قطعات مستقل و مختلفی است که برای اهداف گوناگون و در قرون متمادی نوشته شده‌اند.
فراهم آوردن تلخیصی از مزامیر نه تنها کامل نمی‌نماید که از پاره‌ای جهات تصنعی نیز جلوه می‌کند.
این همه، حکایت از آن دارد که کتاب زبور فعلی را نمی‌توان یک کتاب
شریعت و کاملا آسمانی پنداشت.
فرهنگ شیعه، ج۱، ص۲۲۶، برگرفته از مقاله «زبور (داوود)».
