• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

سوره انسان

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


سوره انسان، یا سوره دهر یا سوره هل اتی، هفتاد و ششمین سوره قرآن است که دارای ۳۱ آیه و در جزء ۲۹ قرآن قرار دارد.
برخی از آیات این سوره در شان و فضیلت اهل بیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) یعنی امام علی، حضرت فاطمه زهرا، امام حسن و امام حسین (علیهم‌السّلام) در جریان نذر و اطعامی که سه روز پیاپی به مسکین و یتیم و اسیر داشتند نازل شده است.
محتوای این سوره به مطالب مهمی اشاره دارد که از جمله به خلقت انسان، هدایت تکوینی و تشریعی انسان، اراده و آزادی انسان در تعیین سرنوشت خود، وضعیت کافران در روز قیامت، ویژگی‌های پارسایان در قیامت، جریان نذر خاندان پیامبر و اخلاص و ایثار آنها، نکات اخلاقی همچون صبر، کناره‌گیری از گناهکاران و... می‌توان اشاره کرد.


سوره انسان
[۱] انسان/سوره۷۶.    
یا «سوره دهر» یا «سوره هل اتی» به هفتاد و ششمین سوره قرآن اطلاق می‌شود. از این سوره در باب صلات سخن رفته است.

قرآن کتاب هدایت و موضوع هدایت، انسان است. «انسان» جدای از الفاظ مترادف آن، به تنهایی ۶۵ بار در قرآن آمده است. موضوع بحث در این سوره به ویژه در آیه نخست آن «هل اتی علی الانسان حین من الدهر لم یکن شیئا مذکورا؛
[۲] انسان/سوره۷۶.    
» «انسان» است.
از آن‌جا که محور این سوره، «انسان» و عمل و اخلاص و ایثار و عاقبت کار او در قیامت و نعمت‌های خوب برای نیکان است، به سوره «انسان» نامگذاری شده است.

این سوره در آغاز، خلقت انسان را بعد از آن که نامی از او در میان نبود، خاطرنشان می‌سازد و در ادامه، به خلقت انسان و قرارگرفتن او بر سر دو راهی «شکر» و «کفران» اشاره می‌کند. و سپس می‌فرماید که خدای تعالی او را به راهی که تنها راه اوست هدایت کرد، حال یا این انسان شکر هدایتش را می‌گزارد، و یا کفران می‌کند. آن‌گاه می‌فرماید برای کافران انواعی از عذاب و برای ابرار الوانی از نعمت آماده کرده و اوصاف آن نعمت‌ها را در طی هجده آیه شرح می‌دهد، و همین دلیل است بر اینکه مقصود اصلی هم بیان همین نعمت‌ها بوده و پس از بیان اوصاف آن نعمت‌ها، روی سخن را به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) خود نموده می‌فرماید:
قرآن نازل شده از ناحیه اوست، و مایه تذکر بشر است، پس باید که در برابر حکم پروردگار خود صابر باشد، و هوا و هوس‌های کفار را پیروی نکند و باید که پروردگار خود را صبح و شام به یاد بیاورد و برای او شب‌ها به سجده بیفتد، و شبی طولانی تسبیح گوید.

برخی بر این باورند این سوره به شهادت سیاقی که دارد یا همه‌اش و یا دست کم اوائل آن که دوازده آیه است، در مدینه و نه آیه ذیلش در مکه نازل شده است. روایات اهل بیت (علیهم‌السّلام) همه متفقند بر این‌که این سوره در مدینه نازل شده، روایات اهل سنت هم در این‌باره بسیار زیاد است. با این حال بعضی گفته‌اند: این سوره تمامیش در مکه نازل شده است.

این سوره در شان و فضیلت اهل بیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) یعنی حضرت علی، حضرت فاطمه، امام حسن و امام حسین (علیهم‌السّلام) نازل شد و داستان معروف نذر این بزرگواران و اطعام کریمانه آنان را مطرح می‌کند که خداوند این صفات عالی آنان را ستود.
ثعلبی در تفسیرش، زمخشری در الکشاف، اوحدی و اخطب خوارزم از عامه، و امامیه بالاتفاق گفته‌اند سوره «هل اتی» در شان اهل بیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نازل شده است؛ به ویژه آیات ۷ تا ۹. کتاب‌های مستقلی درباره این سوره نوشته شده است.

۱. دارای ۳۱ آیه،
[۳] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۲۵، ص۳۲۵.    
۲۴۰ یا ۲۴۳ کلمه و ۱۰۵۰، ۱۰۵۴ یا ۱۰۸۹ حرف است.
۲. در ترتیب نزول، نود و هشتمین و در قرآن کریم هفتاد و ششمین سوره است. پس از سوره الرحمن
[۴] زرکشی، محمد بن بهادر، البرهان فی علوم القرآن (با حاشیه)، ج۱، ص۱۹۴.    
و پیش از سوره طلاق نازل شد.
۳. به نظر مشهور مدنی است و آیه مکی ندارد.
۴. از سوره‌های مفصل طوال و بخشی از یک حزب است.
۵. برخی مفسران معتقدند در این سوره نسخی واقع نشده است، و در مقابل، برخی دیگر گفته‌اند در این سوره دو یا سه آیه منسوخ وجود دارد.

۱. اشاره به خلقت انسان و ماده اولیه آفرینش او؛
۲. هدایت تکوینی و هدایت تشریعی انسان از سوی خداوند؛
۳. اراده و آزادی انسان در تعیین سرنوشت خود؛
۴. وضعیت کافران در روز قیامت؛
۵. ویژگی‌های پارسایان در قیامت؛
۶. داستان نذر خاندان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و بیان اخلاص و ایثار آنان؛
۷. نکات اخلاقی همچون صبر، کناره‌گیری از گناهکاران و….
[۵] هاشم‌زاده هریسی، هاشم، شناخت سوره‌های قرآن، ص۴۹۳-۴۹۲.
[۶] فیروز آبادی، محمد بن یعقوب، بصائر ذوی التمییز فی لطائف الکتاب العزیز، ج۱، ص۴۹۴-۴۹۳، ۷۲۹ - ۸۱۷ق.    
[۷] رامیار، محمود، تاریخ قرآن، ص۵۸۹.
[۸] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۲۵، ص۳۲۷-۳۵۰.    
[۹] جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، ج۱، ص۳۱۷.
[۱۰] طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲۰، ص۱۲۰.    


قرائت سوره انسان در نماز صبح
[۱۱] نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۹، ص۴۰۱.    
به ویژه در رکعت اول آن در روز دوشنبه
[۱۲] نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۸، ص۱۵۰.    
و پنج‌شنبه
[۱۳] نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۹، ص۴۰۳-۴۰۴.    
و نیز در رکعت هشتم نماز شب، مستحب است.
[۱۴] نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۹، ص۴۱۹.    

۱. ↑ انسان/سوره۷۶.    
۲. ↑ انسان/سوره۷۶.    
۳. ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۲۵، ص۳۲۵.    
۴. ↑ زرکشی، محمد بن بهادر، البرهان فی علوم القرآن (با حاشیه)، ج۱، ص۱۹۴.    
۵. ↑ هاشم‌زاده هریسی، هاشم، شناخت سوره‌های قرآن، ص۴۹۳-۴۹۲.
۶. ↑ فیروز آبادی، محمد بن یعقوب، بصائر ذوی التمییز فی لطائف الکتاب العزیز، ج۱، ص۴۹۴-۴۹۳، ۷۲۹ - ۸۱۷ق.    
۷. ↑ رامیار، محمود، تاریخ قرآن، ص۵۸۹.
۸. ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۲۵، ص۳۲۷-۳۵۰.    
۹. ↑ جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، ج۱، ص۳۱۷.
۱۰. ↑ طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲۰، ص۱۲۰.    
۱۱. ↑ نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۹، ص۴۰۱.    
۱۲. ↑ نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۸، ص۱۵۰.    
۱۳. ↑ نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۹، ص۴۰۳-۴۰۴.    
۱۴. ↑ نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۹، ص۴۱۹.    


• فرهنگ‌نامه فارسی علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «سوره انسان».    
• فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۱، ص۷۲۶.    



جعبه ابزار