سَیِّئات (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَیِّئات: (يَمْكُرُونَ السَّيِّئاتِ) «سَیِّئات» در آيه فوق، همه زشتى‌ها و بدى‌ها را اعم از بدى‌هاى عقيدتى يا عملى شامل مى‌شود.
(مَن كَانَ يُرِيدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِيعًا إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ وَالَّذِينَ يَمْكُرُونَ السَّيِّئَاتِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَمَكْرُ أُوْلَئِكَ هُوَ يَبُورُ) (كسى كه خواهان عزّت و توانايى است بايد از خدا بخواهد؛ چرا كه تمام عزّت و توانايى براى خداست؛ سخنان پاكيزه به سوى او صعود مى‌كند و عمل صالح را بالا مى‌برد و آن‌ها كه نقشه‌هاى بد مى‌كشند، عذاب سختى براى آن‌هاست و مكر و توطئه آنان نابود مى‌شود و به جايى نمى‌رسد)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: گفته‌اند
كلمه سيئات در اينجا وصفى است كه در جاى موصوف نشسته و آن عبارت است از كلمه مكرات و مراد از سيئات انواع مكرها و حيله‌هايى است كه مشركين آن‌ها را وسيله كسب عزت مى‌پنداشتند و چون آيه شريفه مطلق است، شامل همه مكرها كه مشركين عليه رسول خدا (ص) كردند و مكرهايى كه ساير مشركين عليه دين خدا مى‌كنند، مى‌شود. هر چند بعضى از مفسرين گفته‌اند: منظور خصوص آن حيله‌هايى است كه قريش عليه رسول خدا (ص) در دار الندوه و غير آن طرح‌ريزى مى‌كردند، از قبيل: حبس، اخراج و قتل و خدا كيد آن‌ها را به خودشان برگردانيد و از مكه به سوى چاه بدر بيرونشان آورده و در آنجا به كشتنشان داد و در چاهشان افكند، پس همان حبس، اخراج و قتل، به خودشان برگشت. هر چند كه اين وجه خوبى است، ليكن- همان طور كه گفتيم- آيه شريفه مطلق است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «سَیِّئات»، ص۳۰۴.
