سُکِّرَتْ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سُكِّرَتْ: (إِنَّمَا سُكِّرَتْ أَبْصارُنَا) «سُكِّرَتْ» از مادّه «
سَكر» به معناى پوشاندن است؛ يعنى
كافران لجوج مى‌گويند: چشم حقيقت بين ما گويى پوشانده شده و اگر ببينيم كه به
آسمان عروج مى‌كنيم يک سلسله مسائل خيالى و توهمى است، و اين درست همان چيزى است كه از آن در فارسى تعبير به «چشم بندى» مى‌كنيم، كه بر اثر تردستى طرف مقابل، انسان، نمى‌تواند حقيقت را درست ببيند، بلكه خلاف آن را احساس مى‌كند.
(لَقَالُواْ إِنَّمَا سُكِّرَتْ أَبْصَارُنَا بَلْ نَحْنُ قَوْمٌ مَّسْحُورُونَ) (باز مى‌گفتند: «ما چشم‌بندى شده‌ايم؛ بلكه ما قومى سحر شده‌ايم!»)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: معناى آيه اين است كه: اى محمد! به زندگى و بقاى تو سوگند كه قوم نامبرده در مستى خود- كه همان غفلت از خدا و فرورفتگى در شهوات و فحشاء و منكر است- متردد بودند لا جرم صداى مهيب ايشان را گرفت در حالى كه داشتند وارد بر اشراق، و دميدن صبح مى‌شدند، كه ناگاه بالاى شهرشان را پايين، و پايين را بالا كرديم، و شهر را يكباره زير و رو نموديم، و علاوه بر آن سنگى از سجيل بر آنان بارانديم.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در مجمع البیان:
)
•
شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «سُكِّرَتْ»، ص۲۹۴.
