از این شهرت در دو مورد استفاده شده است:
یکى در مرجحات باب تعارض; در آنجا گفته اند اگر معتقد باشیم که هر چه اقربیّت به واقع مى آورد، مرجّح است پس شهرت عملى مرجّح خواهد بود منتها در صورتى که عمل بر طبق روایت از قدما و پیشینیان فقه باشد.
و دیگر در جبران ضعف سند روایت. یعنى هر گاه روایتى بر طبق موازین، ضعیف باشد ولى بسیارى از فقها بر طبق آن فتوا داده باشند عمل و فتوا ى آنان ضعف سند روایت را جبران و آن را قابل اعتماد مى کند، همانگونه که اگر خبر ى صحیح و معتبر باشد ولى فقها آن را کنار بگذارند و از آن اعراض کنند آن روایت از درجه اعتبار ساقط مى شود ولى برخى مانند صاحب مدارک، جبر و وهن سند به شهرت و اعراض را قبول ندارند.
