شوذب بن عبدالله
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شوذب بن عبدالله همدانی، طبق برخی نقل‌ها
غلام عابس بن ابی شبیب شاکری بوده که در
کربلا قبل از عابس به
شهادت رسیده است.
ملا حسین واعظ کاشفی، شوذب را
غلام عابس از
طایفه شاکر نامیده است.
ولى برخى از معاصرین می‌گویند چون شوذب از نظر مقام علمى و معنوى بر عابس برترى دارد نمى‌توان وى را غلام نامید. بلكه هم‌پیمان عابس و طایفه‌اش بوده است.
(مرحوم
شیخ عباس قمی درباره شوذب می‌گوید: «شاکر» قبیله‌ای در
یمن از همدان است که نسب آنها بر می‌گردد به
شاکر بن
ربیعه بن مالک؛ و عابس از همین
قبیله بود و شوذب، نزیل و حلیف او بود، نه غلام و یا آزاد کرده و برده او، چنان که عده‌ای چنین پنداشته‌اند، حتی استاد ما جناب
محدث نوری صاحب مستدرک گفت: چه بسا مقام شوذب از مقام عابس بالاتر باشد؛ زیرا در حق او گفته‌اند. شوذب از پیشگامان مکتب
شیعه بوده است)
شوذب، مردی
عابد،
مخلص و از کسانی بود که برای
شیعیان کوفه از
امام علی (علیه‌السلام)،
حدیث نقل می‌کرد.
او جنگجوی نام‌آوری بود که در جنگ‌های سه‌گانه امام علی (علیه‌السلام) یعنی
جمل،
صفین و
نهروان شرکت کرد.
این یار باوفای
سیّدالشهدا (علیه‌السلام) در کهنسالی عابس را از کوفه تا
مکه برای رسانیدن نامه
مسلم (علیه‌السلام) به امام (علیه‌السلام) همراهی کرد و با آن بزرگوار به
کربلا آمد.
در
روز عاشورا پس از
شهادت حنظلة بن سعد شبامی،
عابس بن ابی شبیب شاکری به همراه شواذب بن عبدالله، از هم پیمانان و وابستگان بنی شاکر، به حضور
امام حسین رسیدند. عابس به شوذب گفت: ای شوذب چه تصمیمی گرفته‌ای؟ (می‌خواهی چه کنی؟) شوذب گفت: چه می‌کنم؟! به همراه تو در رکاب
فرزند دختر
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) می‌جنگم تا کشته شوم. عابس گفت: گمان من هم همین بود، اما نخست نزد ابی عبدالله برو (و از او اجازه بگیر تا تو جزء یاران او گردی) و او (
جهاد و
شهادت) تو را مانند دیگر یاران خود، به حساب
خدا بگذارد، و من هم تو را به حساب خدا بگذارم (تا اجری ببرم)؛ زیرا در این ساعت اگر کس دیگری با من بود، که از تو به من نزدیک‌تر بود، دوست می‌داشتم برود و جلوی چشمانم به شهادت برسد، تا او را به حساب خدا بگذارم (و اجری ببرم) امروز روزی است که هر قدر می‌توانیم، باید به دنبال
اجر و
پاداش باشیم؛ زیرا بعد از این روز، دیگر جای عمل نیست، و فقط حساب است.
شوذب نزد امام حسین (علیه‌السّلام) رفت و بر امام (علیه‌السّلام)
سلام کرد و (پس از کسب اجازه) به میدان رفت و دلاورانه جنگید و پس از به هلاکت رسانیدن گروهی از
دشمن خود نیز به فیض بزرگ شهادت نایل گشت.
قبر وی، در
مقبره جمعی
شهیدان می‌باشد.
در
زیارت ناحیه مقدسه امام (علیه‌السّلام) و
رجبیّه با دو عنوان از وی چنین یاد شده است: «السلام علی شوذب مولی شاکر.» «سلام بر سوید مولی شاکر.»
جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ج۱، ص۲۰۰- ۲۰۱. پیشوایی، مهدی، مقتل جامع سیدالشهداء، ج۱، ص۷۹۲ - ۷۹۴.
