شکر بن احمد بغدادی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَغدادی، شُکربن احمد،
عالم،
فقیه،
متکلم و
ادیب شیعی قرن سیزدهم و چهاردهم است.
در ۱۲۷۲، در محله کرخ
بغداد متولد شد.
مقدمات علوم را در زادگاه خود فرا گرفت و در۱۲۹۲ برای تکمیل تحصیلات به
نجف مهاجرت کرد.
بغدادی پس از گذراندن دروس پایه، سالها از درس فضلا و استادان بزرگ حوزه نجف، از جمله شیخ محمدحسین کاظمی، شیخ محمد طه نجف و
سید محمد
بحرالعلوم استفاده کرد
و از
سید علی آل
بحرالعلوم طباطبایی اجازه روایت گرفت.
بغدادی از فضلای بزرگ حوزه نجف شمرده می‌شد و جماعتی از فضلای آن‌جا در درس وی شرکت می‌کردند.
سید محمد صادق آل
بحرالعلوم از جمله شاگردان او در نجف بوده است.
بغدادی در ۱۳۳۳ به بغداد باز گشت و در آن‌جا به نشر
علم پرداخت.
یکی از شاگردان وی توفیق فکیکی، حقوقدان و نویسنده بزرگ بغدادی است که در مقاله ای در مجله الغریّ، به شرح حال استاد خود پرداخته و او را از اجلّه علمای بغداد شمرده است.
شکر، علاوه بر تدریس و تربیت
علمای دین، منشأ خدمات اجتماعی بسیار، از جمله تأسیس مدرسه جعفریّه در
بغداد، بوده است.
وی اولین عالم شیعی است که پس از تشکیل محاکم شرعی جعفری مدتی بر مسند
قضا نشست و براساس
فقه شیعه قضاوت کرد و مدتی نیز سرپرستی مجمع تشخیص شرعی جعفری را به عهده داشت.
بغدادی پس از سالها خدمت علمی و اجتماعی انزوا گزید و در منزل خود یا در مسجد زرکشی کرخ به
عبادت و تدریس مشغول شد.
او در ۱۳۵۷ درگذشت.
از وی اثر تألیفی باقی نمانده است.
منابع :
(۱) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعة، جزء۱: نقباءالبشر فی القرن الرابع عشر، مشهد ۱۴۰۴.
(۲) محمدبن
علی حرزالدین، معارف الرجال فی تراجم العلماء والاُدباء، قم ۱۴۰۵.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «شکر بن احمد بغدادی»، شماره۱۵۰۰.
