صافِنَات (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صافِنَات:(بِالعَشِىِّ الصَّافِنَاتُ) «صافِنَات» از مادّه «
صفّ»
جمع «صافنة» به طورى كه بسيارى از مفسران و ارباب لغت نوشته‌اند، به اسب‌هايى گفته مى‌شود كه به هنگام ايستادن بر روى سه دست و پا ايستاده، و يک دست را كمى بلند كرده، تنها نوک جلو سم را بر زمين مى‌گذارد، و اين حالت مخصوص اسب‌هاى چابک و تيزرو است كه هر لحظه، آمادّه حركت مى‌باشد.
بعضى گفته‌اند:
«صافِنَات» هم معناى مذكر و هم معناى مؤنث را دارد، بنابراين اختصاص به اسب‌هاى ماده نخواهد داشت.
(إِذْ عُرِضَ عَلَيْهِ بِالْعَشِيِّ الصَّافِنَاتُ الْجِيَادُ) (به خاطر بياور هنگامى را كه عصرگاهان اسبان چابك تندرو را بر او عرضه داشتند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه صافنات - به طورى كه در مجمع البيان گفته- جمع صافنة است، و صافنة آن اسبانى را مى‌گويند كه بر سه پاى خود ايستاده و يک دست را بلند مى‌كند تا نوک سمش روى زمين قرار گيرد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «صافِنَات»، ص۳۲۹.
