صفت عیب جویی (خام)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عيب جويى
عيب جويى: جست و جو از عيب ديگران و باز گو كردن آن.
صفت عيب جويى از صفات ناپسند است و در روايات متعدد از اين كار نكوهش شده است. از امير مؤمنان، على عليه السّلام نقل شده است: «در جهالت و نادانى انسان همين بس كه به عيوب خود جاهل باشد (و آنها را نبيند) و بر مردم به عيبى خرده بگيرد كه خود گرفتار آن است و نمى‌تواند از آن رهايى يابد».
[۱] و نيز از آن حضرت روايت شده است: «بزرگ‌ترين عيب آن است كه بر ديگران به عيبى خرده بگيرى كه همانند آن در تو وجود دارد».
[۲] از عنوان ياد شده به مناسبت در باب جهاد و تجارت سخن گفته‌اند.
بازگو كردن عيب برادر مؤمن در غياب او، غيبت( غيبت) به شمار رفته و حرام است و چنانچه آن عيب در او نباشد، مصداق تهمت خواهد بود.
مستحب است انسان به اصلاح عيوب خود بپردازد و از عيوب ديگران چشم فروبندد. رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله) در حديثى فرمود: «خوشا به حال كسى كه عيبش او را از عيوب برادران ايمانى اش بازدارد».
[۳] [۴] مستدرك الوسائل، ج۱۱، ص۳۱۵.
[۵] وسائل الشيعة، ج۱۵، ص۲۹۱.
[۶] وسائل الشيعة، ج۱۵، ص۲۸۸ ـ ۲۸۹.
