«غنه» صدایی است که از خیشوم یا فضای بینی خارج شود یا آوازی است که پس از بستن لبها، از فضای بینی (خیشوم) بیرون میآید؛ به عبارت دیگر، انداختن صدا در بینی را «غنه» گویند.
حروف دارای این صفت را حروف غنوی گویند. مخرج اصلی حروف، در حالت غنه دچار دگرگونی و حرف از انتهای خیشوم ادا میشود. صفت غنه از صفات عارضی یا فرعی حروف به شمار میآید.
[۱]فاضل گروسی، عبد الحسین، - ۱۳۲۴، تجویداستدلالی، ص (۱۲۶-۱۲۸).