«لین» در لغت به معنای نرمی و ملایمت و در علم تجوید به نرم ادا شدن و کشیدن دو حرف «و» و «ی» ساکن ماقبل مفتوح گویند؛ به طوری که در تلفظ آن‌ها، اول فتحه ظاهر و سپس صدای «و» یا «ی» به نرمی و ملایمت ادا می‌شود؛ مانند: «یوم» و «بیت».
این صفت - آن گونه که در تعریف آمد- در دو حرف «و» و «ی» ساکن ماقبل مفتوح وجود دارد؛ ولی برخی، حروف مدی را نیز دارای صفت لین می‌دانند. صفت لین از صفات فرعی و عارضی به شمار می‌آید.
