صُواع (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صُواع
صُواع:(نَفْقِدُ صُواعَ الْمَلِكِ) «صُواع» به معناى پيمانه است.
(قالُوا نَفْقِدُ صُواعَ الْمَلِکِ وَ لِمَنْ جاءَ بِهِ حِمْلُ بَعِیرٍ وَ اَنَا بِهِ زَعِیمٌ) (گفتند: «جام مخصوص پادشاه را! و هركس آن را بياورد، يک بارِ شتر غلّه به او داده مى‌شود؛ و من ضامن اين پاداش هستم.»)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه صواع -به ضمه صاد- به معناى سقايه و ظرف آب‌خورى است، بعضى
[۷] هم گفته‌اند: صواع همان صاع است، كه به معناى پيمانه‌ايست كه با آن اجناس را كيل مى‌كردند، و صواع پادشاه
مصر در آن روز ظرفى بوده كه هم در آن آب مى‌خوردند، و هم به آن اجناس را پيمانه مى‌كردند، و به همين جهت است كه در
قرآن كريم يک جا از آن تعبير به سقايت مى‌كند، و در جاى ديگر به نام صواع مى‌خواند، و اين كلمه از كلماتى است كه هم معامله مذكر با آن مى‌كنند و هم مؤنث، و لذا يک جا ضمير مذكر به آن برگردانيده و فرموده:
(وَ لِمَنْ جاءَ بِهِ)، و در جاى ديگر ضمير مؤنث برگردانيده و فرموده:
(ثُمَّ اسْتَخْرَجَها).
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مكارم شيرازى، ناصر، لغات در تفسير نمونه، بر گرفته از مقاله «صُواع»، ص۳۳۸.
