طنز (خام)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طنز: سخن يا نمايش تمسخرآميز در قالب ادبى.
طنز در لغت به معناى سخن تمسخرآميز و به سخره گرفتن ديگرى آمده است؛ ليكن در كاربرد امروزى معناى خاصى پيدا كرده كه عبارت است از شيوه بيان ادبى؛ اعم از شعر و نثر و نيز نمايش كه در آن با هدف اصلاح رفتارهاى بشرى، عيبها و كاستيهاى فردى و اجتماعى به تمسخر گرفته مى‌شود.
[۱] بنابر اين، طنز چهره و جلوه‌اى آراسته و خوشايند دارد؛ اما مقصود از آن، توهين و تحقير ناخوشايند مورد طنز؛ اعم از فرد، گروه و جامعه است.
[۲] از احكام آن در استفتائات سخن گفته‌اند.
طنز با محتوا و هدف اهانت به مسلمان و هتك حرمت و آشكار كردن عيب او، حرام است.
[۳] برخى گفته‌اند: طنز، خلاف واقع است و غالباً رويكرد هتك حرمت و اهانت دارد؛ از اين رو، به حكم اوّلى جايز نيست، مگر در مواردى كه به قراين و شواهد لفظى و حالى نزد مخاطبان چنين رويكردى نداشته باشد.
[۴] [۵] فرهنگ بزرگ سخن.
[۶] رسائل فقهى، علامه جعفرى، ج۱، ص۳۲۰.
[۷] صراط النجاة، ج۳، ص۳۰۴؛ توضيح المسائل مراجع، ج۲، ص۹۷۲.
[۸] رسائل فقهى، علامه جعفرى، ج۱، ص۳۲۸ ـ ۳۲۹ .
