• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

طیب (قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



طیب (قرآن) به یکی از اوصاف قرآن کریم اطلاق می‌شود.



«طیب» در لغت به معنای پاکیزه، دلپذیر و خوشایند است. راغب می‌گوید: «طیب آن است که حواس و نفس از آن لذت می‌برد».


کلمه «طیب» در آیه ۲۴ سوره حج را از اسامی و صفات قرآن برشمرده‌اند: (وهدوا الی الطیب من القول) «و به سوی سخنان پاکیزه هدایت می‌شوند».
قرآن را از آن رو «طیب» نامیده‌اند که از هر عیب و نقصانی پاک و منزه است و هر کس آن را بشنود یا بخواند، از آن لذت می‌برد.
[۱] قرشی بنابی، علی اکبر، ۱۳۰۷ -، قاموس قرآن، ج۴، ص۲۵۷.
[۲] راغب اصفهانی، حسین بن محمد، - ۵۰۲ق، المفردات فی غریب القرآن، ص۳۱۱.
[۳] فخر رازی، محمد بن عمر، ۵۴۴ - ۶۰۶ق، التفسیرالکبیر، ج۲۳، ص۲۲.
[۴] طبرسی، فضل بن حسن، ۴۶۸ - ۵۴۸ق، مجمع البیان فی تفسیرالقرآن، ج۷، ص۷۸.
[۵] جلالی نائینی، محمد رضا، ۱۲۹۱ - ۱۳۸۹، تاریخ جمع قرآن، ص۹.



۱. قرشی بنابی، علی اکبر، ۱۳۰۷ -، قاموس قرآن، ج۴، ص۲۵۷.
۲. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، - ۵۰۲ق، المفردات فی غریب القرآن، ص۳۱۱.
۳. فخر رازی، محمد بن عمر، ۵۴۴ - ۶۰۶ق، التفسیرالکبیر، ج۲۳، ص۲۲.
۴. طبرسی، فضل بن حسن، ۴۶۸ - ۵۴۸ق، مجمع البیان فی تفسیرالقرآن، ج۷، ص۷۸.
۵. جلالی نائینی، محمد رضا، ۱۲۹۱ - ۱۳۸۹، تاریخ جمع قرآن، ص۹.



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله«طیب».    



جعبه ابزار