ظهور بدوی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ظهور ابتدايیِ قابل انتفاء به وسيله
قرينه را ظهور بدوی می‌گویند.
ظهور بدوی، به ظهوری گفته می‌شود که ناپایدار بوده و در صورت آوردن
قرینه بر خلاف آن، از بین می‌رود، مانند ظهوری که در اثنای کلام
متکلم ـ میان سخنان گوینده ـ برای شنونده پدید می‌آید که متزلزل است و اگر تا پایان، قرینه‌ای بر خلاف آن آورده نشود، این ظهور به
ظهور مستقر تبدیل می‌شود و اگر قرینه ای خلاف آن آورده شود، قرینه، مقدم می‌شود.
به عبارت دیگر ظهور بدوی، ظهوری است که در صورت نبود قرینه ای بر خلاف آن، منعقد می‌شود و در صورت وجود
قرینه متصله بر خلاف آن هیچ گاه منعقد نمی‌گردد، اما در صورت وجود
قرینه منفصله بر خلاف آن، منعقد می‌شود، ولی حجت نیست.
صدر، محمد باقر، دروس فی علم الاصول، ج۲، ص۱۸۳.
مظفر، محمد رضا، اصول الفقه، ج۲، ص۱۳۵.
حیدر، محمد صنقور علی، المعجم الاصولی، ص۷۲۴.
حیدر، محمد صنقور علی، المعجم الاصولی، ص۷۳۲.
مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی
