عبدالرحمان بن عبد رب خزرجی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالرحمن بن عبد ربّ خزرجی یکی از
شهدای کربلا است.
او را عبدالرحیم
و پدرش را عبد ربّه نیز نامیده اند.
خَزْرَجی، منسوب به
خَزْرَج، یكى از دو
طایفه بزرگ
مدینه است.
او را بدون وصف خزرجی از
یاران امام علی علیه السلام قلمداد كرده اند.
وى را انصارى نیز گفته اند. آنها صحابی ساكن
مدینه و از فرزندان
اوس و خزرج بودند و به سبب یارى كردن
پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم
انصار نامیده شده اند
او،
صحابی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم
و از تربیت شدگان با
اخلاص امام علی علیه السلام بود که
قرآن را از آن حضرت فراگرفت.
هنگامی که
امیرالمؤمنین علیه السلام در
رحبه مردم را
سوگند داد که هر کس خودش از
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در روز
غدیر خم سخنی درباره من شنیده از جا بلند شود و بگوید؛ عبدالرحمن یکی از افرادی بود که از جا برخاست و گفت: من شنیدم که
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: «... الا فَمَنْ کُنتُ مولاه فَعَلیّ مولاه ...»
... آگاه باشید هرکس من مولای اویم پس
علی سرور اوست ....
عبدالرحمن، از شخصیتهای بارز
کوفه بود که در آنجا از مردم برای
امام حسین علیه السلام
بیعت می گرفت.
او و
بریر، در شب یا روز
تاسوعا»
پشت خیمه نظافت منتظر بودند تا پس از امام علیه السلام تنظیف کنند.
بریر با او
مزاح میکرد. عبدالرحمن گفت: ای
بریر! آیا میخندی؟ اکنون موقع خنده و جای سخنان خنده آمیز نیست ...»
عبدالرحمن، روز
عاشورا با شعلهور شدن آتش جنگ به میدان شتافت
و در نبرد نخست
و به قولی پس از
نماز ظهر به فیض
شهادت نایل گشت.
جمعی از نویسندگان ، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا،ص۲۱۶-۲۱۷.
