عدالت اجتماعی به معنای رعایت تناسب، استحقاق ها و شایستگی ها در ساحت اجتماع است. در این تعریف، هر گروه و صنف و طبقهای باید در جایگاه شایسته خویش جای گیرد و در پی جایگاه دیگران برنیاید. عدالت اجتماعی مبتنی بر احوال و افعال اعضای جامعه است و مرتبت هر کس بنابر استحقاق و استعداد او تعیین میشود
نگاه دین مبین اسلام به عدالت با مکاتببشری متفاوت است.
اهمیّت عدالت در اسلام از آن‌جا سرچشمه میگیرد که بنابر آموزههای اسلامی، خداوند، عادل است و همه افعال الهی عین دادگری و عدالت اند و ستم و افراط و تفریط بدانها راه ندارد. عدل در تشیع اهمیّتی ویژه دارد؛ چونان که از اصول دین و مذهب به شمار میآید. قرآن کریم، برای بعثتپیامبران و نزول کتب آسمانی از دو هدف یاد میکند: برقرار ساختن عدالت میان انسانها و تأمین سعادت دنیوی و اخروی آنان و دیگر هدایت انسانها از تاریکیهای شرک و کفر به سوی نورتوحید و بندگیخدا
چون پیامبراسلام (ص) به مدینههجرت کرد و حکومت دینی خویش را بنیان نهاد، عدالت اجتماعی از پایههای آن بود. در نظامنامهای که پیامبر (ص) پدید آورد و به مثابه قانون اساسیمدینة النبی بود، آشکارا میتوان سلطه قسط و عدل را بر همه اصول و قوانین بازدید. در این نظام‌نامه، هر کس و هر گروه و جماعتی بر سر جای خویش بود و روابط مسلمانان با دیگر طوایف نیز در آن به گونهای عدالتمحورانه تشریح گشته بود
. امام علی (ع) نخستین اماممعصوم (ع) نیز حکومت خویش را با عدالتگستری آغاز کرد و از ویژگیهای مشهور او سختگیریاش در دادگری و قسط و عدل بود. عهدنامه مالک اشتر امام علی (ع) که با تفصیل تمام، چگونگی رفتار عادلانه حاکم اسلامی را با صنفهای گوناگون جامعه بیان میکند، گواهی روشن بر این حقیقت است
. بنابر معتقدات شیعی، عدالت راستین و جهانگیر آن‌گاه حاصل میآید که دوازدهمین امام معصوم (ع) ظهور کند و حکومت جهانی خویش را بنیان نهد. در روایتی از پیامبراسلام (ص) آمده است: «دنیا به پایان نمیرسد مگر مردی از اهل بیت من ظهور کند.... او زمین را از قسط و عدل سرشار میکند؛ همان‌سان که پیش از او از ستم پر میشود.»
