عمر (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عُمُر و عَمْر از مفردات به کار رفته در
قرآن کریم به معنای دوران زندگى و مدت آبادى
بدن بوسيله
حيات و
روح است.
عمر: عمارة، بمعنى آباد كردن است.
(أَ جَعَلْتُمْ سِقايَةَ الْحاجِّ وَ عِمارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ جاهَدَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ)،
(وَ أَثارُوا الْأَرْضَ وَ عَمَرُوها أَكْثَرَ مِمَّا عَمَرُوها)،
«زمين را زير رو و آباد كردند بيش از آنچه اينها آباد كردند».
عمر (بر وزن عُنُق و فَلْس) دوران زندگى و مدت آبادى بدن بوسيله
حيات و
روح است.
(وَ مِنْكُمْ مَنْ يُرَدُّ إِلى أَرْذَلِ الْعُمُرِ)،
عمر در آيه بر وزن (عُنُق) است و در آيه
(لَعَمْرُكَ إِنَّهُمْ لَفِي سَكْرَتِهِمْ يَعْمَهُونَ) بر وزن (فَلْس) است؛
طبرسى و
راغب گويند: هر دو وزن بيك معنى است ولى قسم مخصوص بوزن (فَلْس) است. علت آن اخفّ بودن فتح ميباشد.
در تمام
قرآن فقط در اين
آيه به عُمْر
حضرت رسول (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) سوگند ياد شده؛
ابن عباس گويد: خدا احدى را گراميتر بخود از محمد (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) نيافريده و نشنيدم خدا بزندگى كسى
قسم بخورد جز بحيات آنحضرت.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "عُمْر"، ج۵، ص۴۲.
