عَتِید (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَتِيد
عَتِيد:
(إِلَّا لَدَيْهِ رَقيبٌ عَتيدٌ) «عَتِيد» از مادّه
«عَتاد» به معناى كسى است كه مهياى انجام كار است،
لذا به اسبى كه مهياى دويدن است «فرس عتيد» مى‌گويند، و به كسى كه چيزى را ذخيره و نگهدارى مى‌كند نيز «عتيد» گفته مى‌شود (از مادّه «عتاد» بر وزن جهاد به معناى ذخيره كردن) و غالب مفسران معتقدند: «عتيد» فرشته‌اى است كه در سمت چپ قرار دارد.
(ما یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ اِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ) (
انسان هيچ سخنى را بر زبان نمى‌آورد مگر اين‌كه، فرشته‌اى مراقب و آماده براى ضبط آن نزد او حاضر است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه لفظ به معناى پرت كردن است، و اگر سخن گفتن را لفظ ناميده‌اند، به نوعى تشبيه است. كلمه رقيب به معناى محافظ، و كلمه عتيد به معناى كسى است كه فراهم كننده مقدمات آن ضبط و حفظ است، خلاصه يكى مقدمات را براى ديگرى فراهم مى‌كند تا او از نتيجه كار وى آگاه شود.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «عَتِید»، ص۳۷۳.
