عَراء (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَراء:
(فَنَبَذْناهُ بِالْعَراءِ وَ هُوَ سَقيمٌ) عَراء: به بيابان خشكى گفته شده است (زمين هموار و برهنه از گياه).
قاموس مى‌نويسد: «عراء» مكانى است خالى كه چيزى از قبيل درخت و نبات آن را نپوشانده باشد.
اين واژه، دو بار در قرآن مجيد آمده و هر دو بار راجع به افكندن حضرت يونس از شكم ماهى به مكان خالى است.
به موردی از کاربرد
عَراء در
قرآن، اشاره می‌شود:
(فَنَبَذْناهُ بِالْعَراء وَ هُوَ سَقيمٌ) (سرانجام او را رهايى بخشيديم و او را در سرزمينى خالى از گياه افكنديم در حالى كه بيمار بود.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
كلمه عراء به معناى محلى روباز است، كه ديوار و حايلى ديگر در آن نباشد و چيزى كه انسان در زير سايه‌اش قرار گيرد نداشته باشد، نه سقفى و نه خيمه‌اى و نه درختى.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «عَراء»، ج۳، ص۱۵۸-۱۵۹.
