عَرَبِیّ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَرَبِىّ
عَرَبِىّ:(أَنْزَلْنَاهُ حُكْماً عَرَبِيًّا) «عَرَبِىّ» همان گونه كه «
راغب» در «
مفردات» مى‌گويد: به معناى سخن فصيح و روشن است (الفَصيح البيّن من الكلام)
و لذا هنگامى كه گفته مى‌شود «امرأة عروبة» مفهومش اين است: زنى كه با رفتار و كردارش از عفت و پاكدامنى و محبت خود نسبت به همسرش خبر مى‌دهد.
اين احتمال نيز داده شده است كه «عربىّ» در اين‌جا به معناى شريف است، چرا كه اين كلمه به همين معنا نيز در لغت آمده است.
(وَ كَذَلِكَ أَنزَلْنَاهُ حُكْمًا عَرَبِيًّا وَ لَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءهُم بَعْدَ مَا جَاءكَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَكَ مِنَ اللّهِ مِن وَلِيٍّ وَ لاَ وَاقٍا) (همان‌گونه كه به پيامبران پيشين كتاب آسمانى داديم. بر تو نيز اين
قرآن را به عنوان فرمان روشن و صريحى نازل كرديم؛ و اگر بعد از علم و دانشى كه به تو رسيده از هوس‌هاى آنان پيروى كنى، در برابر
خدا، نه سرپرستى خواهى داشت و نه نگهدارنده‌اى.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:كلمه عربيا صفت است براى حكم، و اشاره است به اينكه اگر كتاب را به زبان عربى كه زبان رسول خدا ۶ است نازل فرموده براى اين بوده كه سنت او بر اين جارى شده كه هر پيغمبرى را به زبان قوم خودش بفرستد، و در اين باره فرموده:
(وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا بِلِسانِ قَوْمِهِ) و اين معنا پوشيده نيست كه خود شاهد است بر اينكه مراد از اهل كتابى كه در آيه قبلى آمده يهود و نصارى است، و اصولا روى سخن در اين آيات به ايشان است هم چنان كه آيات سابق متعرض حال مشركين بود.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «عَرَبِیّ»، ص۳۷۶.
