عَلیّ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَلیّ:
(وَ أَنَّ اللّٰهَ هُوَ الْعَلیُّ الْكَبيرُ) عَلیّ: در اصل از مادّه
«علوّ» گرفته شده و به معنى «بلند مقام» است و نيز به كسى گفته مى‌شود كه قادر و قاهر است و كسى قدرت مقاومت در برابر اراده او ندارد. (كلمه «علىّ» در اصل «عليو» بوده بر وزن فعيل)
اين واژه، از اسماى حُسناى الهى است و «على الكبير» در آيه مورد بحث نيز اشاره‌اى است به عظمت علم و قدرت پروردگار.
به موردی از کاربرد
عَلیّ در
قرآن، اشاره می‌شود:
(ذَلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَ أَنَّ ما يَدْعونَ مِن دُونِهِ هُوَ الْباطِلُ وَ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلیُّ الْكَبيرُ) (اين به خاطر آن است كه خداوند حق است و آنچه را غير از او مى‌خوانند باطل است و خداوند بلند مرتبه و بزرگ است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
(وَ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلیُّ الْكَبيرُ) علو خداى تعالى به گونه‌اى است كه او علو دارد و هيچ چيز بر او علو ندارد و كبرش طورى است كه در برابر هيچ چيز كوچک نمى‌شود و ذليل و خوار نمى‌گردد و اين علو و اين كبر از فروعات حق بودن يعنى ثابت و زوال ناپذير بودن او است.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «عَلیّ»، ج۳، ص۲۳۱.
