غائِبَة (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غائِبَة: (مِنْ غآئِبَةٍ فِي السَّمآءِ) «غائِبَة» از مادّه «
غیب» جنبه وصفى دارد و به عقيده گروهى، «تاء» در آن براى تأنيث نيست، بلكه براى مبالغه است و اشاره به اشيايى است كه فوق العاده مستور و پنهان مى‌باشند.
ولى اين احتمال نيز وجود دارد كه: «تاء» آن براى تأنيث باشد و موصوف آن، «اشياء» يا «خصلت» و مانند آن محذوف گرديده است. بعضى گفته‌اند: «سُمِّى الشى‌ء الذى يغيب و يخفى غائبة و خافية فكانت التاء فيهما بمنزلتها ... فى انّها اسماء غير صفات»
(وَمَا مِنْ غَائِبَةٍ فِي السَّمَاء وَالْأَرْضِ إِلَّا فِي كِتَابٍ مُّبِينٍ) (و هيچ موجود پنهانى در آسمان و زمين نيست مگر اين‌كه در كتاب مبين و علم بى‌پايان پروردگار ثبت است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: این
آیه تاکیدی است بر آیه قبل که می فرماید:
(وَ إِنَّ رَبَّكَ لَيَعْلَمُ ما تُكِنُّ صُدُورُهُمْ وَ ما يُعْلِنُونَ) يعنى تاخير عذاب از ايشان، ناشى از جهل خداى تعالى نيست، بلكه او از حال ايشان و آن‌چه كه به كيفر كفر و جحودشان مستحقند آگاه است، چون او خبر دارد از آن‌چه كه سينه‌هاى آنان در خود پنهان مى‌كند و يا آشكار مى‌سازد. آن گاه با آيه
(وَ ما مِنْ غائِبَةٍ فِي السَّماءِ وَ الْأَرْضِ إِلَّا فِي كِتابٍ مُبِينٍ) همان معنا را تاكيد فرمود.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «غائِبَة»، ص۳۹۵.
