غثاء (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غُثاء (به ضم غین) یکی از مفردات به کار رفته در
قرآن کریم به معنای خاشاك سيل و كف ديگ كه به اطراف آن ريخته و از بين می‌رود، و چيزهاى ضايع و غير قابل اعتنا را با غُثاء
مَثَل می‌زنند.
غُثاء:
«غُثاءُ السَّيْلِ وَ غُثاءُ الْقِدْرِ» عبارت است از خاشاك سيل و كف ديگ كه به اطراف آن ريخته و از بين می‌رود. چيزهاى ضايع و غير قابل اعتنا را با غثاء مثل می‌زنند.
(فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ بِالْحَقِّ فَجَعَلْناهُمْ غُثاءً ...)،
«آنها را فرياد به
حق گرفت و خاشاكشان كرديم».
(وَ الَّذِي أَخْرَجَ الْمَرْعى. فَجَعَلَهُ غُثاءً أَحْوى)،
«خدائی‌كه چراگاه را روياند و آنرا خاشاك و تيره كرد».
اين لفظ دو بار بيشتر در
قرآن نيامده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "غثاء"، ج۵، ص۸۹.
