غدو (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غُدُو (به ضم غین و دال) جمع غُدْوَه، و
غَداة (به فتح غین) از مفردات به کار رفته در
قرآن کریم به معنای
بامداد یا از اول صبح تا
طلوع شمس است.
غُدُو، جمع غُدْوَه، و غَدَاة:
به معنى
بامداد يا از اول صبح تا
طلوع شمس است.
در
قاموس و
اقرب آمده: «الْغُدْوَةُ وَ الْغَداةُ: الْبُكْرَةُ اوْ ما بَيْنَ صَلوةِ الْفَجْرِ وَ طُلُوع الشَّمْسِ».
(وَ لا تَطْرُدِ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَداةِ وَ الْعَشِيِ) «آنانرا كه
پروردگار خويش را بامداد و پسين ياد می‌كنند از خود مران».
غُدُو بر وزن غُلُّو جمع غُدْوَه و غدوات جمع غَداة است،
(يُسَبِّحُ لَهُ فِيها بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ • رِجالٌ ...)،
«خدا را در آن خانه‌ها بامدادان و پسينان مرادنى
تسبيح گويند».
غدوّ مفرد نيز آمده است، مثل:
(النَّارُ يُعْرَضُونَ عَلَيْها غُدُوًّا وَ عَشِيًّا)،
يعنى: «صبح و
عصر در معرض
آتش قرار گرفته شوند».
از مفرد بودن «عَشِىّ» می‌دانيم كه «غُدُوّ» مفرد است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "غدو"، ج۵، ص۹۰.
