فره (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَرَه (به فتح فاء و راء) از
واژگان قرآن کریم به معنای
خودپسندی است. از مشتقات این واژه در
آیات قرآن فَراهة به معناى حذاقت است و
اسم فاعل آن فارِه و جمع فاره، به‌صورت
فارِهين (به کسر راء) فقط يكبار در قرآن بكار رفته، که درباره
قوم ثمود است.
فَرَه:
(بر وزن فَرَس) به معنى
خودپسندی است.
اسم فاعل آن فَرِه (بر وزن كَتِف) آيد.
فَراهة به معنى حذاقت، خفّت و ماهر بودن و
نشاط است. اسم فاعل آن فارِه است چنانكه در
مجمع گفته است.
(وَ تَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبالِ بُيُوتاً فارِهِينَ) (فارِهِينَ) را حاذقين و ماهرين معنى كرده‌اند يعنى: «از كوه‌ها خانه‌ها می‌تراشيد در حالی‌كه در اين كار ماهريد». بعضى آن را متكبران معنى كرده‌اند.
ناگفته نماند: فراهة به معنى سبكى و نشاط نيز آمده است، لذا بعيد نيست كه مراد از آن در
آیه آسودگان باشد كه نوعى سبكى است و در آيه ديگر به جاى
(فارِهِينَ)،
(آمِنِينَ) آمده:
(وَ كانُوا يَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبالِ بُيُوتاً آمِنِينَ) (در دل كوه‌ها خانه‌هايى مى‌تراشيدند كه در آن در
امنیت بودند.)
و هر دو آيه درباره
قوم ثمود است.
اين كلمه فقط يكبار در
قرآن بكار رفته، و فارِهِين و فَرِهين هر دو خوانده شده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "فره"، ج۵، ص۱۷۰-۱۷۱.
