فَضْح (به فتح فاء و سکون ضاد) از واژگان قرآن کریم به معنای رسوا كردن و عیب كسى را آشكار كردن می‌باشد. اين كلمه در کلام حضرت لوط (علیه‌السّلام) با قومش به کار رفته و فقط يكبار در قرآن آمده است.
اين كلام لوط (علیه‌السّلام) است نسبت به قوم خويش در حمايت ميهمانانش كه فرشته بودند. فضيحت در اينجا به معنى الزام عيب و عار است، كه اگر آنها به ميهمانان لوط جسارت می‌كردند براى آن حضرت عيبى بود، يعنى: «گفت: اينها میهمان من‌اند، مرا رسوا نكنيد». لذا طبرسی (رحمه‌اللّه) آن را الزام عار معنى كرده،
