فطحیّه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فطحیه به پيروان
عبداللّه افطح، فرزند امام صادق (ع) را گويند.
پس از شهادت
امام صادق (ع) گروهى از
شیعیان از آن رو كه
عبداللّه افطح فرزند ارشد امام صادق (ع) بود و دعوى امامت كرد، بدو گرويدند
.
فطحيّه به حديثى از
امام صادق (ع) تمسّك جستند كه بنابر آن،
امام بايد فرزند ارشد امام پيشين باشد.
فطحیّه معتقد بودند كه چون امام از دنيا مىرود، امام بعدى او را
غسل مى دهد و بر او
نماز مىگزارد و او را در
قبر مىنهد و انگشترىاش را به
وراثت مى برد
. فرقه
فطحیّه به دلايل متعدّد بقا نيافت و پس از مدّتى از ميان رفت؛ از جمله آنكه: به اعتقادات عبداللّه، كژى ها و ناراستىهايى راه يافته بود. او به باورهاى
حشویّه و
مرجئه گرايش داشت و
امام صادق (ع) نيز از اين امر آگاه بود
ديگر آنكه عبداللّه از دانشِ بايسته امامت بىنصيب بود و از اين رو، روايتى درباره حلال و حرام از او روايت نكردهاند.
چون پيروانش چيزى از او مىپرسيدند، درمىماند و پاسخ نمىداد
سوم آنكه عبداللّه پس از پدر، بيش از هفتاد روز زنده نماند. او فرزند ذكورى نيز نداشت. اين عوامل موجب گشت تا برخى
شیعیان از همان آغاز،
امامت او را برنتابند و نپذيرند.
برخى ديگر از
شیعیان نيز پس از مرگ عبداللّه از عقيده خويش برگشتند و به
امامت حضرت موسى بن جعفر (ع) گرويدند
.
فرهنگ شیعه،ص۳۶۰،پژوهشکده تحقیقات اسلامی،زمزم هدایت.
