فور (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَوْر (به فتح فاء و سکون واو) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
جوشیدن و غليان است.
سه مورد از این واژه در «
نهج البلاغه» آمده است.
فَوْر به معنای جوشيدن و غليان است.
راغب در
مفردات قيد شدّت را بر آن افزوده است و میگويد: آن در
آتش و ديگ و
غضب گفته می‌شود، يعنى: در فوران آتش و غليان ديگ و بر انگيخته شدن غضب به كار می‌رود.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امیرالمومنین (علیه‌السلام) در خطبه ای چنین میفرمایند:
«وَ لا تَقْتَحِموا ما اسْتَقْبَلْتُمْ مِنْ فَوْرِ نَارِ الْفِتْنَةِ، و أَميطوا عَنْ سَنَنِها» «وارد نشويد به فوران آتش
فتنه كه با آن روبرو شده‌ايد و كنار باشيد از راه و مسير آن.»
(شرح‌های خطبه:
)
درباره غاصبان
خلافت فرموده اند:
«حاوَلَ الْقَوْمُ إِطْفاءَ نُورِ اللَّهِ مِنْ مِصْباحِهِ وَ سَدَّ فَوّارِهِ مِنْ یَنْبُوعِهِ» يعنى «
قوم خواستند
نور خدا را از چراغش خاموش كنند و سوراخ و محل بيرون زدن آنرا از چشمه مسدود نمايند»
(شرح‌های خطبه:
)
فَوّار و فَوّارِه سوراخى است كه آب از آن به شدّت بيرون مى‌زند.
همچنین در خطبه ای میفرمایند:
«وَ فَوْرَاتُ السَّعِیرِ» «فورانهاى آتش»
(شرح‌های خطبه:
)
از این ماده سه مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله « فور »، ج۲، ص۸۳۳.
