قهر
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قهر به دو معنا است در معنای نخست مقابل آشتی معنا می‌شود و در معنای دوم به معنای چیرگی است. قهر به معنای نخست عبارت است از تیرگی رابطه بین دو یا چند نفر، به طوری که با هم حرف نزنند.
از آن به مناسبت در باب
امر به معروف و نهی از منکر و
نکاح سخن گفته‌اند.
مواردی که در فقه به این عبارت اشاره کرده است.
به تصریح برخی، قهر کردن دو
مؤمن از یکدیگر از روی ناراحتی و کدورت
حرام است و بر حسب آنچه در
روایات آمده است در فرض قهر نیز - حتی اگر موجّه باشد -
جایز نیست بیش از سه روز به درازا بکشد و
مستحب است هر کدام از آنان در برقراری ارتباط و آشتی پیش قدم شود.
قهر کردن با معصیت‌کارانی که بر
گناه خود اصرار می‌ورزند در راستای نهی از منکر جایز است.
در نهی از منکر رعایت مراتب آن لازم است، بدین معنا که از راه‌های ساده‌تر شروع شود تا به مرحلۀ جلوگیری با
زبان و
دست برسد. بنابراین، اگر انجام دهندۀ منکر با قهر کردن از او، از ارتکاب منکر دست بردارد به همان بسنده می‌شود.
با آشکار شدن نشانه‌های
نشوز در
زن، شوهر در نخستین مرحله او را نصیحت می‌کند. در صورت مؤثر واقع نشدن، می‌تواند با او قهر کند، بدین‌گونه که در رختخواب به او پشت و بی‌اعتنایی کند.
•
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهم‌السلام)، ج۶، ص۶۹۸.
