• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

قهر

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مقالات مرتبط: قهر.


قهر به دو معنا است در معنای نخست مقابل آشتی معنا می‌شود و در معنای دوم به معنای چیرگی است. قهر به معنای نخست عبارت است از تیرگی رابطه بین دو یا چند نفر، به طوری که با هم حرف نزنند.
از آن به مناسبت در باب امر به معروف و نهی از منکر و نکاح سخن گفته‌اند.



مواردی که در فقه به این عبارت اشاره کرده است.

۱.۱ - امر به معروف و نهی از منکر

به تصریح برخی، قهر کردن دو مؤمن از یکدیگر از روی ناراحتی و کدورت حرام است و بر حسب آنچه در روایات آمده است در فرض قهر نیز - حتی اگر موجّه باشد - جایز نیست بیش از سه روز به درازا بکشد و مستحب است هر کدام از آنان در برقراری ارتباط و آشتی پیش قدم شود.
[۱] تبریزی، جواد، صراط النجاة، ج۳، ص۳۰۱.

قهر کردن با معصیت‌کارانی که بر گناه خود اصرار می‌ورزند در راستای نهی از منکر جایز است.
در نهی از منکر رعایت مراتب آن لازم است، بدین معنا که از راه‌های ساده‌تر شروع شود تا به مرحلۀ جلوگیری با زبان و دست برسد. بنابراین، اگر انجام دهندۀ منکر با قهر کردن از او، از ارتکاب منکر دست بردارد به همان بسنده می‌شود.

۱.۲ - نکاح

با آشکار شدن نشانه‌های نشوز در زن، شوهر در نخستین مرحله او را نصیحت می‌کند. در صورت مؤثر واقع نشدن، می‌تواند با او قهر کند، بدین‌گونه که در رختخواب به او پشت و بی‌اعتنایی کند.


۱. تبریزی، جواد، صراط النجاة، ج۳، ص۳۰۱.
۲. حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعة، ج۱۲، ص۲۶۰.    
۳. مجلسی، محمدباقر، مرآة العقول، ج۱۰، ص۳۶۰.    
۴. نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۲۱، ص۳۷۸.    
۵. نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۳۱، ص۲۰۱.    



فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهم‌السلام)، ج۶، ص۶۹۸.    






جعبه ابزار