« مجاز اسنادی »، « مجاز حکمی » و « مجاز مرکب » نام‌های دیگر مجاز عقلی هستند، و آن اسناد فعل به فاعل غیرحقیقی است که با وجود علاقه‌ای تحقق می‌یابد؛ به عبارت دیگر، خروج لفظ از مجرای اصلی آن از نظر رابطه یا نسبتی که میان کلمات یافت می‌شود، مجاز عقلی است. مجاز عقلی به طور کلی مربوط به ترکیب و ساختار جمله بوده و از محدوده واژه و کلمه بیرون است؛ لذا عبدالقاهر جرجانی آن را مجاز حکمی می‌نامد؛ زیرا یا در ظاهر یا در تقدیر، به حکم تعلق دارد، زمخشری آن را اسناد مجازی نامیده است؛ زیرا اسناد منسوب به مجاز است.
