• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

مساوات بین کودکان

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



یکی از عوامل مهم و مؤثر در تربیت فرزندان که در زمره حقوق آن‌ها نیز می‌باشد، رعایت عدالت و مساوات میان آنان به‌ویژه در هدیه و بخشش‌های مالی است، زیرا در صورت امتیاز دادن بی‌دلیل به بعضی از فرزندان، بعضی دیگر تحقیر و منجر به اختلاف بین آن‌ها خواهد شد.
مشهور بین فقیهان امامیه این است که رعایت عدالت و مساوات در بین فرزندان مستحب است و امتیاز دادن بی‌مورد به بعضی مکروه و ناپسند است.



لازم است والدین نسبت به تمام فرزندان اظهار محبت و شفقت داشته باشند تا از عوارض جانبی و خطراتی که با بی‌عدالتی و برتری دادن بی‌جهت به بعضی از آن‌ها پیدا می‌شود، جلوگیری به‌عمل آید.
البته در این‌که آیا این روش از دیدگاه فقهی حرام است یا خیر؟ بعضی از فقها قائل به حرمت آن هستند.
[۱] علامه حلی، حسن بن یوسف، مختلف الشیعة، ج۶، ص۲۴۰، (کتاب الهبات) مسالة ۱۰.
ولی نظریه مشهور بین فقیهان امامیه این است که رعایت عدالت و مساوات در بین فرزندان مستحب است و امتیاز دادن بی‌مورد به بعضی مکروه و ناپسند است.


شهید ثانی در این باره می‌نویسد: امتیاز دادن به بعضی از فرزندان موجب عداوت و دشمنی در بین آن‌ها خواهد شد، چنان‌که در تاریخ زندگی خود شاهد آن بوده و شنیده‌ایم. افزون بر آن اگر پدری به یکی از فرزندان خود بیش‌تر از دیگران تمایل نشان دهد و به او امتیاز (به‌عنوان کمک مالی یا به‌صورت دیگر) دهد، دیگران نسبت به وی حسد خواهند برد، در نتیجه موجب قطع رحم می‌گردد.

دلیل کراهت علاوه بر آن‌چه ذکر شد، روایات است. مانند این‌که نقل شده مردی در حضور پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) یکی از فرزندان خود را بوسید و نسبت به دیگری این عمل را انجام نداد، آن حضرت فرمود: چرا با آن‌ها با مساوات عمل ننمودی. «فَهَلاَّ واسَیتَ بَینَهُمَا».
در روایت دیگری فرموده: با فرزندانتان عادلانه رفتار کنید، همان‌گونه که دوست می‌دارید با عدل و نیک و لطف با شما برخورد شود. «اِعدِلُوا بَینَ اَولادِکُم کَما تُحِبُّونَ اَن یَعدِلُوا بَینَکُم فِی البِرَّ وَ اللُّطفِ».
هم‌چنین فرموده است: یکی از حقوق فرزندان بر شما این است که با آنان با عدالت رفتار شود، چنان‌که حق شما بر فرزندان این است که با شما به‌نیکی رفتار نمایند.


۱. علامه حلی، حسن بن یوسف، مختلف الشیعة، ج۶، ص۲۴۰، (کتاب الهبات) مسالة ۱۰.
۲. طوسی، محمد بن حسن، المبسوط، ج۳، ص۳۰۸.    
۳. محقق حلی، جعفر بن حسن، شرائع الاسلام، ج۲، ص۴۵۸.    
۴. علامه حلی، حسن بن یوسف، قواعد الاحکام، ج۲، ص۴۰۸.    
۵. شهید اول، محمد بن جمال‌الدین، الدروس الشرعیة، ج۲، ص۲۸۶.    
۶. امام خمینی، سیدروح‌الله، تحریر الوسیلة، ج۲، ص۶۶، (کتاب الهبة)، مسالة ۲۲.    
۷. شهید ثانی، زین‌الدین بن علی، مسالک الافهام، ج۶، ص۲۸.    
۸. شهید ثانی، زین‌الدین بن علی، الروضة البهیة، ج۳، ص۱۹۳.    
۹. صدوق، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۳، ص۴۸۳، ح۴۷۰۴.    
۱۰. حرعاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعة، ج۲۱، ص۴۸۷، باب۹۱ من ابواب احکام الاولاد، ح۳.    
۱۱. طبرسی، فضل بن حسن، مکارم الاخلاق، ج۱، ص۲۲۰.    
۱۲. مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۱۰۱، ص۹۲، باب۲ (فضل الاولاد)، ح۱۶.    
۱۳. متقی هندی، علی بن حسام‌الدین، کنز العمّال، ج۱۶، ص۴۴۶، ح۴۵۳۵۸.    



انصاری، قدرت‌الله، احکام و حقوق کودکان در اسلام، ج۱، ص۵۸۱-۵۸۲، برگرفته از بخش «گفتار سوّم:تربیت کودکان نسبت به آداب ضروری»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۸/۱۱/۱۱.    






جعبه ابزار