موات (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مُوَات (به ضم میم و فتح واو) از
واژگان نهج البلاغه به معنای آنچه که
روح ندارد و زنده نیست. این واژه دو بار در «نهج» آمده است.
مُوَات به معنای آن چیزی است که روح ندارد. مقابل موات زنده و
حیّ است.
دو مورد از واژه موات در «نهج» به شرح ذیل می باشد.
امام علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند:
«ثُمَّ لَمْ یَدَعْ جُرُزَ الْأَرْضِ الَّتِی تَقْصُرُ مِیَاهُ الْعُیُونِ عَنْ رَوَابِیهَا وَ لَا تَجِدُ جَدَاوِلُ الأَنهَارِ ذَرِیعَهً إِلَی بُلُوغِهَا حَتّی أَنشَأَ لَهَا نَاشِئَهَ سَحَابٍ تحُییِ مَوَاتَهَا»سپس هيچ كدام از بلنديهاى زمين را كه آب چشمه‌ها به آن نمى‌رسد و جدولهاى نهرها به آن راه ندارد، به حال خود وانگذاشت، بلكه ابرهايى را آفريد تا قسمتهاى مرده آن را احيا سازند.
(شرح های خطبه:
)
امام علی(علیه السلام) در
خطبه ۱۶۵ می‌فرمایند:
«ابْتَدَعَهُمْ خَلْقاً عَجِيباً مِنْ حَيَوَان وَمَوَات وَسَاكِن وَذِي حَرَكَات»(خداوند) مخلوقاتى شگفت از حيوان و جماد، ساكن و متحرّك ابداع كرد.
(شرح های خطبه:
)
دو مورد از واژه مُوات در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «موت»، ج۱، ص۹۹۹.
