مواخِر (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَواخِر: (وَ تَرَى الْفُلْكَ مَواخِرَ) «مَواخِر» جمع
«مَاخِرَة» از مادّه «
مَخْر»
(بر وزن فخر) به معناى شكافتن آب از چپ و راست است و به صداى وزش بادهاى شديد نيز گفته مى‌شود و از آنجا كه كشتى‌ها به هنگام حركت آب‌ها را با سينه خود مى‌شكافند به آن‌ها
«مَاخِر» يا
«مَاخِرَه» مى‌گويند.
(وَ هُوَ الَّذي سَخَّرَ الْبَحْرَ لِتَأْكُلواْ مِنْهُ لَحْمًا طَريًّا وَ تَسْتَخْرِجواْ مِنْهُ حِلْيَةً تَلْبَسونَها وَ تَرَى الْفُلْكَ مَواخِرَ فيهِ وَ لِتَبْتَغواْ مِن فَضْلِهِ وَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرونَ) (او كسى است كه دريا را مسخّر شما ساخت تا از آن، گوشت تازه بخوريد و زيورى كه آن را بر خود مى‌پوشانيد همچون مرواريد از آن استخراج كنيد و كشتی‌ها را مى‌بينى كه سينه دريا را مى‌شكافند تا شما به تجارت بپردازيد و از فضل خدا بهره گيريد؛ شايد شكر او را به جاى آوريد.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه مواخر جمع ماخرة است كه از ماده مخر به معناى شكافتن، گرفته شده و كشتى را ماخره ناميده‌اند چون كه آب دريا را با سينه‌اش مى‌شكافد و پيش مى‌رود.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «مَواخِر»، ص۵۶۰.
