مَجِید (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَجِيد:(ذُو الْعَرْشِ الْمَجِيدُ) «مَجِيد» از مادّه «
مجد» به معناى گستردگى كرم و شرافت و جلال است؛
و اين از صفاتى است كه مخصوص خداوند مى‌باشد، و در مورد ديگران كمتر به كار مى‌رود. بايد توجّه داشت كه
«مَجِيد» در آيه فوق، طبق قرائت مشهور، مرفوع است، و از اوصاف خدا است، نه مجرور و از اوصاف عرش.
(ذُو الْعَرْشِ الْمَجِيدُ) (صاحب تخت قدرت و داراى مجد و عظمت است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: منظور از كلمه عرش كه در لغت به معناى تخت سلطنت است، مقام مالكيت خداى تعالى، و كنايه است از اينكه او هر تصرفى كه بخواهد مى‌تواند در مملكتش كه سراپاى عالم است بكند، و هر حكمى را كه بخواهد به هر نحوى كه بخواهد براند. و كلمه مجيد صفت مشبهه از مجد است، كه به معناى عظمت معنوى است، و همان كمال ذات و صفات
خدا است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «مَجِید»، ص۵۰۶.
