مِرْفَق (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مِرْفَق:(مِّنْ أَمْرِكُم مِّرفَقاً) «مِرْفَق» از مادّه «
رَفْق» به معناى چيزى است كه وسيله لطف، راحتى و رفق باشد؛
بنابراين، مجموع جمله
(يُهَيِّئْ لَكُمْ مِنْ أَمْرِكُمْ مِرفَقاً) يعنى
خداوند، وسيله لطف و راحتى شما را فراهم مى‌سازد.
(وَ إِذِ اعْتَزَلْتُمُوهُمْ وَ مَا يَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ فَأْوُوا إِلَى الْكَهْفِ يَنشُرْ لَكُمْ رَبُّكُم مِّن رَّحمته و يُهَيِّئْ لَكُم مِّنْ أَمْرِكُم مِّرْفَقًا) (و به آن‌ها گفتيم: هنگامى كه از آنان و آن‌چه جز خدا مى‌پرستند كناره‌گيرى كرديد، به غار پناه بريد؛ كه
پروردگارتان رحمتش را بر شما مى‌گستراند؛ و در كارتان، آرامشى براى شما فراهم مى‌سازد.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: مرفق - به كسره ميم و فتحه فاء، و همچنين بالعكس، و نيز به فتحه هر دو حرف- به معناى رفتار به نرمى و معامله به لطف است.
اين آيه فراز دوم از محاوره آنان را بعد از بيرون شدن از ميان مردم و اعتزالشان از آنان و از خدايان آنان حكايت مى‌كند، كه بعضى از ايشان پيشنهاد كرده كه داخل غار شوند و خود را از دشمنان دين پنهان كنند. و اينكه اين پيشنهاد خود الهامى الهى بوده كه به دل ايشان انداخته كه اگر چنين كنند خدا به لطف و رحمت خود با آنان معامله مى‌كند، و راهى كه منتهى به نجاتشان از زورگوئی‌هاى قوم و ستم‌هاى ايشان باشد پيش پايشان مى‌گذارد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مكارم شيرازى، ناصر، لغات در تفسير نمونه، بر گرفته از مقاله «مِرْفَق»، ص۵۲۰.
