مید (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَيْد (به فتح میم و سکون یاء)، از واژگان
قرآن کریم به معنای
اضطراب چيز بزرگ است. کلمه مید در قرآن سه بار به کار رفته است.
مَيْد به معنای اضطراب چيز بزرگ است، مثل اضطراب زمين.
طبرسى مطلق اضطراب گفته و گويد: «الميد: الميل يمينا و شمالا و هو الاضطراب»
ولى بنا به استعمال قرآن مجيد كه آن را پيوسته درباره اضطراب زمين به كار برده قيد «عظيم» بهتر است. در
مصباح گويد: ميدان را از آن جهت ميدان گويند كه جوانب آن در موقع مسابقه می لرزد.
(وَ أَلْقى فِي الْأَرْضِ رَواسِيَ أَنْ تَمِيدَ بِكُمْ...) (و در زمين، كوه هاى استوارى قرار داد تا شما را نلرزاند...)
همچنین سوره انبياء آیه ۳۱ و سوره لقمان آیه ۱۰. راجع به تفصيل اين سخن رجوع شود به جبل.
در
نهج البلاغه خطبه ۱۸۹ درباره دنيا فرموده:
«الْحَيُودُ الْمَيُودُ» «مائل و مضطرب است»
و در
نهج البلاغه خطبه۱ آمده
«وَ وَتَّدَ بِالصُّخُورِ مَيَدَانَ أَرْضِهِ» «با سنگ‌ها اضطراب زمين را ميخكوب كرد.»
•
قرشی بنایی، علی اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «مید»، ج۶، ص۳۲۴.
